W skład tej grupy wchodzą chloramfenikol i jego pochodna tiamfenikol. Chloramfenikol to lek wytwarzany przez Streptomyces venezuelae. Mechanizm działania obu antybiotyków polega na blokowaniu biosyntezy białka w rybosomach. Leki te mają szerokie spektrum działania obejmujące bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne, chlamydie, mikoplazmy i riketsje. Chloramfenikol wykazuje działanie bakteriostatyczne wobec gronkowców i pałeczek Gram-ujemnych z rodziny Enterobacteriaceae, natomiast bakteriobójcze wobec Haemophilus influenzae, Streptococcus pneumoniae oraz Neisseria meningitidis.

Chloramfenikole są stosowane jedynie w leczeniu bardzo ciężkich schorzeń ponieważ wywołują wiele skutków ubocznych.

Oporność na chloramfenikole jest najczęściej spowodowana syntezą acetylotransferazy chloramfenikolowej, która powoduje inaktywację tych leków. Oporność na te leki może wynikać także z aktywnego wypompowywania leku z komórki. Geny kodujące oba wyżej wymienione mechanizmy związane są z elementami mobilnymi takimi jak plazmidy, transpozony czy kasety genowe.  Ponadto, występowanie oporności może być związane z mutacją lub modyfikacją miejsca docelowego dla leku, powodując zmniejszenie przepuszczalności błon zewnętrznych.

Fernández M., Conde S., de la Torre J., Molina-Santiago C., Ramos J-L.,  Duque E., 2012. Mechanisms of Resistance to Chloramphenicol in Pseudomonas putida KT2440. Antimicrob. Agents Chemother.  56(2):1001

Markiewicz Z., Kwiatkowski Z.A., 2012. Bakterie, antybiotyki, lekooporność. Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012 (copyright 2006)