prof.dr hab. Wojciech Budzyński

W stanowiskach pozostawiających słomiaste resztki pożniwne, należy je płytko przyorać i pielęgnować podorywką aż do czasu wykonania ziębli. Dopuszcza się zastąpienie podorywki talerzowaniem bądź kultywatorowaniem, powtórzonym w miarę wschodów nasion chwastów.

Uprawy pożniwne na polach zachwaszczonych chwastami rozłogowymi przeprowadza się oczywiście inaczej – podstawą jest pogłębiona podorywka , a następnie kilkukrotne kultywatorowanie łapami sprężystymi w celu wydobycia rozłogów.

Orkę przedzimową wykonuje się w październiku, na średnią głębokość (20 – 25 cm), wysztorcowując skiby. W stanowisku po buraku wykonać od razu zięblę na średnią głębokość. Można także zaniechać orki ziębli a jedynie zebrać resztki liści, wyrównać koleiny i spulchnić glebę na głębokość do 20 cm przy użyciu głębosza bądź grubera. Po takiej uprawie pole zostawić do wiosny. Uprawy wiosenne na glebach zwięźlejszych zaczyna się włókowaniem, na glebach lżejszych - z zastosowaniem od razu brony bądź agregatu uprawowego. Uprawa wiosenna nie powinna być głębsza jak 5 – 6 cm i nie powinna głębiej przerywać naturalnego podsiąku w glebie sprzyjającego wcześniejszym i wyrównanym wschodom . Wierzchnia warstwa roli powinna być poddana działaniu wału strunowego, który dobrze rozkrusza i jednocześnie zagęszcza tę warstwę. Należy ograniczyć do minimum kultywatorowanie pola wiosną – jest ono niezbędne tylko na zlewnych glebach i powinno być płytkie.

Technologia produkcji ziarna Nawożenie a plon

Strony WWW projektu Eurequa zostały przygotowane przez Annę Bieńkowską i Roberta d'Aystetten