Część owadów z mojej kolekcji jest właśnie w Muzeum Mazowieckim w Płocku – stanowią część wystawy „Zanim powstał Płock” i nawiązują do zmian przyrody pod wpływem działalności człowieka.

A na wystawie byłem, widziałem. Chciałoby się coś podobnego zrobić w Olsztynie. Nie znajduje tylko zainteresowania… Muzeum Przyrodniczym UWM. Zbiory mamy piękne. Ale brakuje zainteresowania. Szkoda. Bo to nie tylko popularyzacja i edukacja.

Po nowym roku wrócę do swoich badań nad zmianami entomofauny – w szczególności Trichoptera – wraz ze zmianami krajobrazu. Współpraca z historykami i archeologami jest mi niezbędna. Przekształcenia północnego Mazowsze są głębsze i silniejsze niż okolic Olsztyna. Porównanie obu regionów to dwie kartki z kalendarza czasu. Dla opracowania dobrych metod monitoringu i bioindykacji potrzebna jest dobra teoria i próba rekonstrukcji zmian środowiska oraz zmian fauny.

do góry

Ecostatus – wdrażanie Ramowej Dyrektywy Wodnej

Konferencja 7-9 grudnia 2005 r., Wdrażanie Ramowej Dyrektywy Wodnej: Typologia Wód i Ocena Stanu Ekologicznego Wód Polski http://www.icoz.uni.lodz.pl/pk.htm . Ponieważ organizatorzy jeszcze nie umieścili prezentacji wystąpień na swojej stronie, przynajmniej swoją udostępniam (pobierz prezentację, plik PDF). Swoją drogą dziwi mnie tajemniczość niektórych referujących – może w ogóle nie powinni pokazywać swoich wyników badań? Jeszcze ktoś zobaczy i zapamięta J.

A tak przy okazji to Pogodnych Świąt Narodzenia Pańskiego!

do góry

Bociany do Afryki a komary do Holandii?

Nauczanie w formie projektu daje chyba dobre rezultaty. Rok się kończy, więc można kusić się na podsumowania. Efektem pracy z magistrantami i studentami w kole naukowym jest:

31 publikacji, w tym 11 naukowych

15 autorów tych publikacji

2 obozy letnie

Czynny udział w 5 konferencjach naukowych

4 przedsięwzięcia (w Ornecie, Dzień Ziemi, Lato z Gazetą, Wieczór magii i ziół)

i kilka spotkań seminaryjnych

Sporo pracy ale i sporo radości. I ja się wielu rzeczy przy okazji nauczyłem, narodziło się kilka ciekawych pomysłów. A ja ciesze się z licznych sukcesów moich studentów. Napiszę po „amerykańsku” – jestem z Was dumny!

Internet zbliża. Skraca odległość. Można być razem mimo dystansu fizycznego. Ania i Michał w dalekiej Holandii o ciekawych rzeczach piszą.

P.S. Powinien być Pan szalenie dumny z Michała! Wprowadził w naszym akademiku segregację śmieci! Umieścił specjalny karton na makulaturę w kuchni, wydębił skądś dodatkowe wiaderko na odpady organiczne, szklane rzeczy są ustawiane w jednym miejscu, a puszki zbierane do jednej reklamówki! A co najważniejsze nikt się nie sprzeciwił, wręcz odwrotnie! :) Zbieramy także butelki po piwie i zanosimy do sklepu gdzie oddają nam za nie pieniążki :) Które odkładamy na jakiś zbożny cel

(...)

6 grudnia

Re: Gatunki inwazyjne

Witam Panie Profesorze,

bardzo dziękujemy za informacje :) Są wystarczające, resztę znajdziemy w Internecie. Na razie sobie chorujemy (wcinamy czosnek, cytryny i miód tyle, że ten ostatni to taki pozór, bo to sztuczne holenderskie badziewie - nie ma to jak nasz polski miodzik....ech), ale za to popracujemy trochę w domu.

(…)

Subject: Wieczór magii i ziół

Panie Profesorze, właśnie przeczytaliśmy tekst Anety o współpracy naszego Koła z Zespołem Szkół Specjalnych przy Wojewódzkim Zespole Lecznictwa Psychiatrycznego. Okropnie żałujemy, że nie mogliśmy uczestniczyć w tym projekcie :(, Ale mamy nadzieję załapać się na następne :) Sam pomysł bardzo nam się podobał, tylko chcielibyśmy zobaczyć więcej zdjęć. Tekst też jest świetny! Musimy koniecznie pogratulować Anecie :) (kurcze, konkurencja rośnie ;) ) , reszta uczestników też spisała się na medal - proszę ich pozdrowić i pogratulować im w naszym imieniu :)

(…)

12 grudnia

(…)

U nas nic jeno nauka na horyzoncie! Ciężko się skupić, ech... Nawet robinie obiadu wydaje się stratą czasu (pewnie dlatego nasze zamrażarki pękają w szwach od mrożonej pizzy). Pogoda rewelacja, zero śniegu, Holendrzy (co nas przyprawia o zawał) chodzą bez czapek , rękawiczek i szalików - to ja się nie dziwię, że u nich nie ma czegoś takiego jak Rutinoscorbin.

Na razie nie pada za to mamy inwazję komarów. Dzisiaj podczas kolacji doszliśmy do wniosku, że te komary to jak bociany emigrują z Polski do cieplejszych krajów.

Uczymy się także innych języków :) a zwłaszcza jak powiedzieć "cześć" i "smacznego", zresztą fajnie usłyszeć to w swoim języku od kogoś spoza Polski. W weekend mieliśmy tu podwójne urodziny (masa ludzi, przeważnie obcych; dużo przygotowań jeszcze więcej sprzątania) polsko-hiszpańskie. Umówiłyśmy się tak, że Polki zaśpiewają po hiszpańsku "sto lat" , a hiszpanki po polsku. Jubilaci byli bardzo wzruszeni i bardzo nam dziękowali :)

Hiszpanie mają bardzo śmieszną wymowę polskiego. Razem z jeszcze jedną Polką uczymy dwie Hiszpanki polskiego (zwłaszcza jak poderwać polskiego chłopaka "jesteś olśniewająco przystojny"- mają z tym pewne problemy, ale nie jest źle). Nie wiedzieć czemu panowie uczą obcokrajowców samych niecenzuralnych słów, przykro słuchać.

Acha, zapomniałam, że chcieliśmy się czymś pochwalić :) ! Otóż , sukces na emigracji też cieszy (jeśli nie bardziej)! Nasz projekt (mój, Michał i jednej Czeszki) zajął trzecie miejsce na 10! Tym bardziej, że decyzję podejmowała cała grupa i prowadzący. Projekt dotyczył reintrodukcji raka szlachetnego i bardzo się wszystkim spodobał, nam też zresztą :) No cóż mamy nadzieję, że to nie koniec a zaledwie początek naszych sukcesów tutaj :) Pozdrawiamy serdecznie!

Ania i Michał

Dołączamy kilka zdjęć z przyjęcia oraz kilka ciekawych skutków tutejszych przymrozków :)

do góry

Wieczór magii i ziół

„Na andrzejkowy wieczór magii wyruszyłam z lekkim strachem w oczach. Ale nie magia i czarownice z ziołami były powodem moich obaw. Wybrałam się w roli nauczyciela-edukatora do bardzo trudnego i wymagającego odbiorcy – uczniów przebywających w Szpitalu Psychiatrycznym. Na dodatek nauka miała być zabawą. Czy potraficie wyobrazić sobie takie połączenie? Czy student podoła takim wyzwaniom?

Uczestniczyłam w tym roku w nietypowych Andrzejkach, zorganizowanych w Zespole Szkół Specjalnych przy Wojewódzkim Zespole Lecznictwa Psychiatrycznego (młodzież w czasie długiej kuracji nie może być pozbawiona edukacji).

„Wieczór magii i ziół” to kulminacyjny moment nieco dłuższego projektu edukacyjnego. Główna organizatorka projektu - pani Grażyna Borys - zaproponowała współpracę w tym projekcie studentom UWM ze Studencko-Doktoranckiego Koła Naukowego Ekologów. W projekcie aktywnie uczestniczyli: Karolina Barszcz, Ewa Daniś, Andrzej Markiewicz, Aneta Pepławska i Wioletta Wolak. Już przed 30 listopada Karolina Barszcz i Ewa Daniś poprowadziły dwie lekcje dotyczące tematyki ziół. Natomiast uczniowie przez kilka tygodni pracowali nad wykonaniem obrazów ziół techniką zwaną batikiem. Jest to bardzo pracochłonne zajęcie i o dziwo terapeutyczne – wycisza i uspokaja samych „twórców”.

Było to duże, pedagogiczne wyzwanie dla nas, gdyż są to uczniowie szkoły specjalnej, często stwarzający problemy wychowawcze. Obawialiśmy się trochę czy będziemy potrafili nawiązać z tymi dziećmi dobry kontakt i właściwie do nich podejść. Pani Grażyna Borys opowiedziała nam trochę o swoich podopiecznych i dodała otuchy stwierdzeniem, że na pewno atmosfera będzie bardzo miła. Podczas takich akcji dzieci głęboko się angażują i doceniają włożony dla nich wysiłek.

Wieczór przepełniony magią, bajkowymi symbolami, zapachem ziół i domowych przetworów miał posłużyć wychowankom placówki do podsumowania wiadomości z botaniki, języka polskiego i plastyki. Nauka w subtelny sposób została połączona ze wspaniałą zabawą. Uczniom przedstawiano właściwości i działanie wielu znanych ziół, a także sama młodzież analizowała różne ciekawostki dotyczące wykorzystania ziół przez człowieka. Edukacja polisensoryczna, czyli poznanie wielozmysłowe skuteczniej dociera do uczniów niż podawanie tylko suchych faktów. Dlatego właśnie pedagodzy włączyli do nauki zapachy, smakowanie herbatek ziołowych, kolorowe, malowane ilustracje, pokazy leków ziołowych, kosmetyków, elementy baśni („Czerwony Kapturek, czarodziej), dźwięki i muzykę. Dzieci, podzielone na grupy, poszukiwały określonych informacji, odwiedzając poszczególne kramy-stoiska: medyczny, kosmetyczny, kulinarny i magiczny. Ciekawostki dotyczące ziół przedstawiał „Czerwony Kapturek”, a dodatkowo można było obejrzeć galerię obrazów namalowanych przez wychowanków szkoły oraz zielnik z zasuszonymi roślinami. Na koniec liderzy grup przedstawili rezultaty swoich poszukiwań (ciekawostki dotyczące kwiatów, korzeni, liści i owoców).

Tego dnia zaskoczyło mnie przede wszystkim podejście pedagogów. Nie zauważyłam, spotykanej bardzo często w szkołach, bariery nauczyciel - uczeń. Tu każdy uczył się, poznawał, bawił. Studenci również. Dodatkowo kadra przebrała się w stroje teatralne w zależności od roli jaką każdy miał do odegrania. Za czarodzieja przebrał się zaproszony aktor, ale właściwie nie tylko on tego wieczoru prezentował swój zawodowy fach. Momentami czułam się jak na przedstawieniu w teatrze dla dzieci, gdzie aktor zabawiając małych widzów przekazuje im określone informacje. Zabawa była nauka i jednocześnie nauka zabawą.

Dzieciom najbardziej podobała się atrapa wybuchu wulkanu, który przygotowali studenci biologii, po odpowiednim przeszkoleniu przez dr S. Krawczuka. Przy zgaszonym świetle, iskierki wyskakujące z ulepionego z gliny wulkanu, wywoływały na twarzach wychowanków szkoły zachwyt podziwu. Entuzjazm wzbudzał również czarodziej, dzięki któremu wieczór poświęcony ziołom przybrał jeszcze bardziej magiczny charakter.

Dla nas, studentów, było to bardzo interesujące doświadczenie. Szczególnie dla tych osób, które myślą w przyszłości o współpracy z różnymi placówkami oświaty oraz kontaktem z dziećmi. Większość osób biorących udział w tym przedsięwzięciu kończy Kurs Pedagogiczny, więc praca w szkole jest im dobrze znana. Ja również odbyłam już praktyki w gimnazjum i z przykrością muszę stwierdzić, że w takich ciekawych zajęciach nie uczestniczyłam. Zapewne wynika to z czasochłonności tego typu akcji i braku chętnych rąk do pracy.

Koordynowanie projektu ze strony Koła sprawiło mi wiele satysfakcji. Od samego początku mogłam obserwować jak rodzą się pomysły i co zrobić żeby mogły zostać zrealizowane. Już same znalezienie osób gotowych do poświęcenia swojego czasu dla innych było dla mnie wyzwaniem, ale udało się.

Na zakończenie całej imprezy wychowanków szkoły obdarowaliśmy upominkami (m.in. cukierkami z logo Uniwersytetu, z Biura Informacji i Promocji Uczelni). Studenci oraz zaproszony gościnnie dr hab. Stanisław Czachorowski prof. UWM otrzymali pamiątkowe obrazy wykonane przez dzieci. Współpraca między UWM a Zespołem Szkół Specjalnych rozpoczęła się pomyślnie i mamy nadzieję, że na „Wieczorze magii i ziół” się ona nie skończy. Myślę, że studenci nie tylko z naszego koła naukowego chętnie włączą się do podobnych akcji w szkołach regionu.

Na zakończenie chciałabym zaapelować do osób zainteresowanych udziałem w podobnych akcjach, studentów i pedagogów - szukajmy się nawzajem a na pewno będziemy mogli sprawdzić się podczas kolejnej tego typu konfrontacji z dziećmi. My oferujemy swój entuzjazm, pomysły i ręce do pracy.”

Aneta Pepławska

Studencko-Doktoranckie Koło Naukowe Ekologów

I ja tam byłem, zdjęcia robiłem J (S.Cz.). Wieczór andrzejkowy to jeden z efektów wyjazdu do Ornety (zobacz więcej).

do góry

Sprzątanie z socjologami

Zaliczenie zajęć może mieć różny charakter, można odpytywać, można pisać… albo można coś zrobić. Nauczanie przez projekt wraz z e-lerningiem chyba jest dobrym pomysłem. 12 listopada 2005 r. socjolodzy zorganizowali akcję w Olsztynku, w której wzięło ponad 150 osób. Nie spodziewałem się tak dużego efektu, udziału tak wielu osób, zainteresowania mediów (telewizja, radio, prasa), jak i szczodrości sponsorów.

Zobacz więcej (lub posłuchaj)

Więcej o metodzie projektu

Mam nadzieję, że w innych grupach, na ochronie środowiska też się uda.

do góry

Promotorowanie na odległość

Sam się tego nie spodziewałem, że moje kształcenie na odległość tak bardzo i tak szybko nabierać będzie rumieńców. Dwójka magistrantów jest za granicą, na studiach: Marcin Krejckant w Niemczech, Michał Skrzypczak w Holandii. Do tego dochodzi pomoc studentom z koła naukowego. Ania Krysiak jest w Holandii, natomiast Paulina Kalinowska niebawem wybierze się do Finlandii. Co prawda daleka – za pośrednictwem Internetu – współpraca przy pisaniu publikacji to dla mnie nie nowość. Ale kierowanie pracą magisterską to i owszem. Uczę się zupełnie nowych rzeczy i nowego stylu pracy. Promotor i tutor na odległość czyli telepromotor J (zob. także felieton)

Marcin pisze:

Friday, October 14, 2005 7:00 PM

(…) No ale coz, czas na konkrety...Rozlokowalem sie dosc wygodnie, ale niestety tylko do konca listopada (mieszkam z Nadine i Unn). Zaczynam coraz lepiej mowic po niemiecku, ale rzecz jasna, daleko mi jeszcze do perfekcji (na razie zaczynam rozumiec co sie do mnie mowi, pod warunkiem ze mowia w miare wolno). Moi Mitbewohner (wspolmieszkancy) sa bardzo mili i niezwykle pomocni. Na razie od tygodnia borykam sie tylko z papierkowa robota. Jestem juz oficjalnie studentem, a w srode bylem w urzedzie imigracyjnym, wiec moge siedziec w Reichu dluzej niz 3 miesiace!

Niestety nie obylo sie bez problemow. Juz w Polsce mialem problem z moim porozumieniem o przedmiotach (brakowalo mi podpisow strony niemieckiej). Po przyjezdzie okazalo sie ze oni nadal tego nie zrobili, wiec oddali mi pisemko i powiedzieli, ze wszystko mam zalatwic sam. Co sie okazalo, pani odpowiedzalna za kontakty ze studentami, w tym takze tymi zagranicznymi, jest na urolopie, podobnie jak moj koordynator Erasmusa na wydziale, ktorym mam studiowac! Krotko mowiac jestem w kropce, bo nie ma narazie osoby ktora wyrazila by zgode na moje studiowanie w Rostocku. W uniwersyteckim urzedzie dla obcokrajowcow powiedziano mi zebym normalnie zaczal chodzic na zajecia, a jak

Do internetu niestety nie mam stalego dostepu, wiec maile bede sprawdzal z raz na tydzien (jak sie da). Rostock jest mniej wiecej jak Olsztyn, jednak komunikacji miejskiej niewiele uzywam, bowiem najszybszym i najwygodniejszym srodkiem transportu jest rower. Mialem szczescie i panna za ktora tu mieszkam pozyczyla mi swoj rower, wiec daje sobie rade. Narazie ciagle wszedzie chodze z mapa w reku, wiec wygladam jak rasowy turysta! Na tym semestrze jest okolo setki zagraniczniakow, w tym oczywiscie najwiecej ludzi z Polski. Dzis np. poznalem 2 Chinki (na imie maja Cing Miau i Szen Szye! Fajnie, nie?! Pisze jak sie wymawia, bo nie mam pojecia jak to napisac po chinsku:-). Poza tym poznalem fajnego Brazylijczyka, Ormianina, troche Rosjan, Japonke, o Polakach i Niemcach nie wspomne. W poniedzialek zaczynam zajecia, wiec potem jeszcze napisze, co i jak. W sobote mamy impreze integracyjna (Erasmusa). W zalaczniku sa foty mojego mieszkania. Pozdrawiam i do nastepnego maila ş
Ps: przepraszam, ze bez polskich liter, ale niestety tutejsze kompy nie znaja czegos takiego jak nasze litery. Poza tym dobija mnie niemiecka klawiatura, ktora ma pozamieniane literki i znakiĄK

Thursday, October 27, 2005 1:42 PM

witam Panie Profesorze
co do tych Chironomidae to dziękuję za kontakty, ale nie wiem czy jeszcze z nich skorzystam, bowiem na oznaczanie 27 prob (w kazdej conajmniej kilkadziesiat larw) krzykneli sobie 3 dni czasu-jednym slowem-niewykonalne.nie wiem czy kogos znajda do tej roboty, czy nie. ale nie trace nadziei, bo na choryzoncie rysuje mi sie troszke latwiejsza praca-segregacja prob. to juz moge i bez kluczy robic:-). co do tych Panskich chruscikow, to oczywiscie moglbym sie nad nimi zastanowic, bo wiedzy nigdy za duzo. Dodatkowo w styczniu mam przedstawic referat na temat chruscikow. w dniach 4-6 listopad mam wypad terenowy i mamy pobierac proby z jakichs zbiornikow wodnych. mnie przypadly w udziale (ponikad przez Pana chrusciki).mialbym do Pana prosbe-otoz czy nie zna Pan moze jakichs niezlych stron internetowych, lub ksiazek przynajmniej po angielsku ktore bylyby dla mnie pomocne??? z gory pieknie dziekuje.

prof. Porebski pytal mnie czy nie moglbym przedstawic na jednym z seminariow doktoranckich moich badan dotyczacych pracy magisterskiej. w sumie sie zgodzilem, bo czemu by nie. najlepiej by bylo po niemiecku, ale nad tym to ja sie jeszcze zastanawiam. mam lekka treme bo bedzie Porebski i kilku innych profesorow, a ja tu taki magistrant... co wiecej z wiesci akadmickich...? no coz... zaczely mi sie zajecia! nie jest zle, wykladowcy naprawde ok (przynajmniej narazie). wczoraj mialem pierwsze terenowki z przedmiotu "uzytkowanie i ochrona wod" bylismy w miejscowej oczyszczalni sciekow i poznawalismy od kuchni jak i gdzie sie to wszystko odbywa. bylo naprawde ciekawie (no, moze z wyjatkiem zapachu, ale to nieuniknione). w piatek jedziemy do jakiegos miasteczka na wschod od Rostocku i mamy ogladac jak wygladaja i jak sie buduje zapory i inne konstrukcje majace na celu ochrone wybrzeza przed falami i przyplywami.zajecia sa z prof. Ulf'em Karlsen. naprawde mily czlowiek, nawet wczoraj tlumaczyl specjalnie dla mnie wiekszosc rzeczy.

ok, bede powoli konczyl, ale obiecuje sie jeszcze odezwac... pozdrowienia przekaze i popytam o te styczniowe seminarium w Polsce. pozdrawiam i do nastepnego razu.

Na szczęście wszystkie formalności są już załatwione. Nie tylko w Polsce uczymy się nowej formuły studiowania, w jednej, wspólnej Europie. Standardy i procedury są stopniowo ujednolicane. Myślę, że z czasem będzie coraz łatwiej. I coraz więcej studentów będzie wyjeżdżało na semestr lub więcej na inne, europejskie uniwersytety. Do roli telepromotora trzeba się będzie coraz bardziej przyzwyczajać i przygotowywać.

Amia z Michałem też są już na miejscu. Ich doświadczenia i pierwsze spostrzeżenia:

Sunday, October 30, 2005 3:52 PM

Subject: Greatings from Wageningen!

> Witamy Panie Profesorze!
Zaczęła się nasza wielka przygoda. Jeszcze w sumie nie dotarło do nas, że jesteśmy w obcym kraju, sami. Chociaż nie do końca, bo poza nami jest tu 10 Polaków (!). Mamy szczęście, bo pogoda jest przepiękna. Prawdziwa złota jesień pełna słońca i ciepła. Nie tylko tego fizycznego, ale też tego płynącego z Holendrów. Wszyscy są mili i uśmiechnięci. Nieważne czy to ekspedientka w sklepie, pracownik poczty czy rowerzysta któremu się weszło pod koła. Nikt nikomu nie "odburkuje", nie krzyczy. Szkoda, że u nas niektórzy pracownicy nie potrafią zachować takiego optymizmu. To co daje się też zauważyć od razu, to ogromna życzliwość dla krajan i dla obcokrajowców. Było kilka sytuacji, że staliśmy np. z bagażami koło planu miasta - podchodzili do nas Holendrzy i pytali czy mogą nam pomóc. Z początku byliśmy bardzo zdziwieni, ale szybko ochłonęliśmy i wiedzieliśmy, że możemy ich bez problemu pytać o drogę. Kolejną rzeczą, która nas uderzyła to ogrom i wszechobecność rowerów. Rowerzyści są tu tak samo ważnym elementem ruchu drogowego jak samochody, których jest niewiele. Na dwóch kółkach jeżdżą wszyscy od studentów zaczynając, poprzez panów w garniturach, panie w średnim wieku, a na "statecznych" babciach kończąc. Strój do jazdy również jest dowolny. Nikogo nie dziwi widok wystrojonej w spódnicę dziewczyny czy babci w apaszce i eleganckim płaszczyku. Jest to tutaj podstawowy środek lokomocji bez którego ciężko się obejść. Sami się o tym przekonaliśmy, bo do tej pory jesteśmy bez rowerów, ale wiemy na pewno, że je zakupimy. Mieszkamy w "International building" koło holenderskich akademików, które różnią się nieco wyglądem od naszego. Warunki są niezłe, pokoje są 2 osobowe. Kuchnia i łazienki są wspólne, ale nie ma żadnych kolejek (nie żeby nikt się nie mył, po prostu każdy ma inny rozkład dnia :) ). Akademik ma tylko dwa piętra więc nikt się nie nabiega po schodach. Wszyscy zazwyczaj spotykają się w kuchni, która jest jednocześnie salą telewizyjną. Cały czas unoszą się tam jakieś zapachy. Rano ciężko tam kogoś spotkać ponieważ każdy jada o innej porze - Polacy i Francuzi jedzą wcześnie, natomiast Hiszpanie jedzą jako jedni z ostatnich. Wszyscy się już zdążyli dobrze poznać, bo są tu razem od początku września. Mamy jednak nadzieję szybko nadrobić zaległości. Od jutra zaczynamy zajęcia. Mamy tylko dwa przedmioty, które kończą się egzaminem za 7 tygodni. Jesteśmy pełni nadziei i optymizmu. Będzie dobrze. Pozdrawiamy Pana oraz całą grupę.
> Ania i Michał

Saturday, November 05, 2005 11:50 PM

Panie Profesorze!

Zacząłem wpisywać dane do tabeli i nasunęły mi się następujące pytania:
- jeśli jest więcej niż jedno stanowisko o nazwie "rów melioracyjny" to czy mogę (i czy powinienem) je w jakiś sposób rozróżnić (np. dodając w nawiasie numer stanowiska)?

- nie wiem kiedy coś jest rozlewiskiem, a kiedy zbiornikiem okresowym - wszystkie, na których były pobierane próby powstawały w wyniku nagromadzenia się wody rzece lub rowach melioracyjnych

- ostatnia sprawa: w rubryce "Razem" powinna się znaleźć liczba chruścików wynikająca z sumy: larw z domkami oraz "sparowanych" z pustych domów i larw? Pozostałe -puste- domki powinienem spisać w kolumnie "Domki", czy nie tak?

Pozdrawiam, Michał

Saturday, November 05, 2005 11:25 PM

Subject: Poradnik magistranta pobierającego próby wodne

Panie Profesorze, ciągle nie mamy z Anią odpowiedzi od Pana :(
W związku z moim przeświadczeniem o tym, że warto dzielić się z innymi swoim (nawet ubogim) doświadczeniem wychodzę do Pana z propozycją wręczania każdemu świeżo upieczonemu magistrantowi "Poradnika magistranta pobierającego próby wodne". Pozwoli to być może uniknąć im kilku błędów, troszkę podniesie jakość badań i zaoszczędzić trochę czasu, który będą mogli przeznaczyć na odkrywanie innych rzeczy. Taki poradnik winien być wręczany przed pierwszym wyjściem w teren. Jeśli uważa Pan, że coś takiego ma sens, to śmiało proszę z tego korzystać i dopisywać swoje uwagi.

Nad skryptem myślę od dłuższego czasu. Jak widać trzeba będzie szybciej zabrać się do pracy. Na rzezie propozycje Michała umieszczę na swojej stronie – ku pożytkowi innych magistrantów. Jest to dla mnie w pewnym sensie ewaluacja. Mam możliwość lepiej zobaczyć siebie z drugiej strony, z perspektywy studenta.

I muszę chyba pomyśleć nad jakimś FAQ dla magistrantów, z odpowiedziami na najczęściej zadawane pytania J.

do góry

Kształcenie na odległość

Nowy rok akademicki już niebawem. Do inauguracji jeszcze parę dni, ale przygotowywanie zajęć w pełnym toku. W tym roku chciałbym poszerzyć kontakt ze studentem, wykorzystując Internet. Sam na sobie chciałbym sprawdzić nowe technologie i zrobić kolejny krok w edukacji na odległość. Do niniejszej strony www, jako uzupełnienie założyłem swojego bloga. Próbuję także podyskutować ze studentami na studenckim forum dyskusyjnym, w założonym dziale dyskusje naukowe. Zaproponowałem dwa tematy, jeden dotyczy właśnie kontaktu „profesor”-student, drugi dyskusji o nowym podręczniku „biologiczne podstawy ochrony przyrody”. Czas pokaże czy ten eksperyment przyniesie jakieś rezultaty.

Zanosi się więc na to, ze ten rok akademicki będzie także dla mnie rokiem intensywnej nauki. Sam na sobie doświadczam, że nowe czasy to przede wszystkim kształcenie ustawiczne.

do góry

Eko-adidas, czyli jak mech w butach chodzi

Trochę się trzeba wpatrzyć, by dostrzec but. Taki biały „adidas”. Długo w lesie leżał, aż go mech obrósł. W niedzielne południe 18 września wybrałem się na Sprzątanie Świata. Tym razem było to osiedle Redykajny. Kilka worków śmieci zebranych i posegregowanych. Ale tego uroczego bucika zostawiłem. Przecież nie będę mchu obuwia pozbawiał J.

Rowerem na piechotę czyli ełcka wyprawa

Od 20 sierpnia, wraz ze studentami z Koła Naukowego Ekologów, przebywałem w powiecie ełckim. Badaliśmy zasoby środowiska przyrodniczego wzdłuż 3 najciekawszych szlaków rowerowych i jednego wodnego. Po trasach rowerowych poruszaliśmy się… pieszo (dowożono nas mikrobusami w wyznaczone miejsca). Zrobiliśmy całe mnóstwo zdjęć, spotkaliśmy trochę ciekawych owadów, zinwentaryzowaliśmy kilka interesujących procesów ekologicznych. Była okazja odświeżyć sobie język rosyjski. W badaniach uczestniczyli studenci z Uniwersytetu w Kaliningradzie, Uniwersytetu Gdańskiego, Uniwersytetu Białostockiego oraz Wyższej Szkoły Zarządzania i Finansów (w sumie około 70 osób). Rzekę Ełk poznaliśmy od strony kajaków. Górny odcinek przepiękny!

Krajobraz rolniczy z wieloma śladami przekształceń antropogenicznych, ale może właśnie dlatego przyrodniczo ciekawy. Na porzucone uprawne pola wchodzą biocenozy wczesnosukcesyjne. To unikalny i przemijający moment. Za lat 15-20 wyrośnie las i znikną te siedliska wraz z owadami.

W krajobrazie odcisnęła się zarówno historia ludzi jak i przyrody. Dawniejsze ślady osadnictwa zacierane są przez przyrodę lub nową zabudowę. Migracje i wysiedlenia pozostawiły ślad. Ale migracje dotyczą także świata przyrody. Te niezwykle ciekawe „naturalne eksperymenty” warto dokładniej zbadać.

Spotkaliśmy na przemierzanych drogach sporo ciekawych zwierząt. Z owadów wymienić należy rohatyńca. Niezwykle urokliwe okazały się przydrożne wierzby, lipy, jesiony i dęby. W budkach lęgowych w lesie zamiast ptaków spotkaliśmy szerszenieJ. I zapach wioski: zapach słomy, czasem obornika, zapach koni i bydła. To już coraz bardziej unikalny „widok”. Coraz więcej turystycznej zabudowy, równo wystrzyżonych trawników na angielską modę. Mam nadzieję, że wspólnie przygotujemy ciekawe opisy do tych tras przyrodniczych pod roboczym hasłem „śladami przekształceń antropogenicznych – od pradziejów do współczesności”.

Najbardziej z takich wyjazdów cenię sobie bezpośredni kontakt ze studentami. Jest okazja lepiej się poznać i wypatrzeć entomologiczne talenty. Czeka nas dalsza praca i przygotowanie sprawozdań, referatów. Już niedługo pracowity rok akademicki.

A na rowerowych szlakach spotkaliśmy także TVP3 (krótka relacja ukazała się na antenie pod koniec sierpnia). Teksty studenckie mam nadzieję, że ukażą się niebawem w naszej uniwersyteckiej prasie.

Powyższą fotografię wykonał Michał Skrzypczak.

Dyplomik-zaświadczenie, jaki otrzymali wszyscy uczestnicy obozu. Przyda się jako uzupełnienie życiorysu. Coraz bardziej przychylam się do poglądu, że kształcenie na uniwersytecie to także pomoc w budowaniu biografii studentów.

do góry

Podróże sentymentalne, Gozdowo i Silginy

To już czwarty raz spotkaliśmy się w gronie Czachorowskich i przyjaciół. Tym razem z okazji 700-lecia erygowania parafii w Gozdowie i pierwszej pisanej wzmianki o Czachorowie. Była to podróż historyczna i refleksyjna. Jeden dzień w gronie bliższej i dalszej rodziny oraz kilka dni spacerów nad Wisłą i doliną Skrwy. W głowie zrodziły się kolejne pomysły i nowy kontakt z Muzeum w Płocku. Może uda się połączyć wiedzę przyrodniczą z wiedzą archeologiczną i historyczną? I przyroda i historia to doskonała pożywka do refleksyjnych rozmyślań, także nad wpływem antropopresji na przyrodę… A tym refleksjom sprzyja przełomowa „czterdziestka” – sporo się już zrobiło, ale czy to wszystko ma sens? Poszukuję więc coraz to nowych wyzwań, często sięgając wstecz...

Sporo w głowie myśli i refleksji. Chciałoby się wyjechać na dłużej na wiejskie bezludzie, aby to wszystko spisać i utrwalić. Pospiech życia miejskiego nie sprzyja powstawaniu książek…

Sentymenty skłoniły mnie do wycieczki do dawnej Barcji, do mojej wsi dzieciństwa, do Silgin. Nie byłem tam już 18 lat (a regularne wizyty urwały się blisko 25 lat temu). Sporo się zmieniło. Świat jakby się skurczył. Kiedyś wielka rzeka z zamkami gliny, teraz maleńki strumyczek. Kiedyś wielka łąka, teraz niewielki skrawek zieleni, kiedyś wielka puszcza z szałasami z tataraku, teraz maleńkie zadrzewienie. Ale to właśnie tu, wsłuchany w wileńskie opowieści dziadka Branickiego i chodząc z wujkiem po lasach, miedzach i łakach, zrodziły się moje zainteresowania przyrodnicze.

Sięgając pamięcią w przeszłość zastanawiałem się i nad historią tego fragmentu Ziemi. Silginy to wieś rycerska powstała gdzieś w XIV wieku. Trochę młodsza od mojego rodowego Czachorowa. Silginy (Zelginy) tak jak i okolice naznaczone piętnem historii, głównie przesiedleńców. Jakżeżby chciało się trochę na takiej dalekiej prowincji „pojudymować”… Zrobić coś sensownego. Może byłoby to życie znacznie wartościowsze niż to w murach uniwersyteckich? W każdym razie jest to dla mnie refleksja: jak uczyć studentów, aby potrafili wrócić do swych wiosek i miasteczek, z wiedza i siłą potrafiącą odmienić oblicze tej ziemi. Jakżesz mam zachęcać do powrotu, gdy sam nie powróciłem? Jakżesz mam zapalać, samemu nie płonąć?

Sporo w Silginach, Krelikejmach, Skandawie, Lwowcu, Kętrzynie, Korszach zmieniło się na lepsze. Już nie tylko same ruiny i pijący pod sklepami. Widać ożywczy rozwój. I wspaniałą przyrodę (ach te wiekowe przydrożne aleje lip, jesionów i dębów!). A skoro z tamtych stron studiują młodzi ludzie na UWM (i nie tylko), to może wspólnie udałoby się cos dobrego dla tej przyrody zrobić?

Przynajmniej spróbuję. Winien jestem to tej ziemi, tym ludziom, tej wybrukowanej drodze i tym drzewom przydrożnym. Jeśli nie ja, to kto? Jeśli nie teraz, to kiedy? Mam już pomysł, trzeba tylko znaleźć pomocników i dopracować szczegóły. Być może postawienie z ruin jednego pałacu (w Silginach), wybudowanie jednej oczyszczalni korzeniowej i zorganizowanie recyklingu w sąsiedztwie bocianów, jaskółek i bobrów da więcej satysfakcji niż kolejna publikacja?

Może i Ty chcesz się przyłączyć? Razem będzie nam raźniej. Bo przecież każdy ma swoje Czachorowo i swoje Silginy. Pięć lat temu, w czasie wakacyjnych wędrówek wpadłem na pomysł zorganizowania zjazdu rodzinnego w celu poszukiwania korzeni. Udało się całkiem dobrze. I trwa. Trwa coś więcej niż tylko spotkania rodzinne, ale o tym może napisze w innym miejscu…

Zastanawiając się nad sensem życia, tego indywidualnego i tego zbiorowego coraz częściej wybieram się na sentymentalne wycieczki. Może kolejna będzie w 2007 będzie zjazd magistrów rocznika 1987 (biologia na WSP w Olsztynie). Drogie koleżanki i koledzy, wybierzmy się razem w taka refleksyjna podróż.

do góry

Ekologia jezior w Friedrichswalde i europejskie nauczanie

Dzięki gościnności i staraniom dr Thomasa Pitscha i dr Ursuli Karlowski z Uniwersytetu w Rostocku oraz wsparciu finansowemu DAAD wraz z grupą polskich studentów miałem przyjemność przyrodniczego zwiedzania Meklemburgii (Meklenbug-Vorpommern). Wraz z 15 studentami biologii wyjechałem na zajęcia w ramach przedmiotu „ekologia jezior”, ale zrealizowaliśmy znacznie bogatszy program. Oficjalnie studentów niemieckich było 13, ale na krótko pojawiali się także zaprzyjaźnieni inni studenci.

Po długiej podróży pociągiem dotarliśmy do Rostocku. Gospodarze przyjęli nas bardzo serdecznie. Najpierw spotkanie w Katedrze Botaniki, skromny posiłek dla strudzonych ciał, potem oficjalne spotkanie. Dyrektor Instytutu Biologii prof. Hendrik Schubert przedstawił wydział i problematykę badawcza biologów. Prof. Stefan Porembski opowiedział o badaniach nad roślinnością tropikalną, roślinnością drobnych zbiorników wodnych i zaprosił do dalszej współpracy. Potem była mała wycieczka po mieście (przewodnikiem była Annika) i wyjazd na pobliską plażę morską. A wieczorem integracyjny grill. Nocowaliśmy w domach studentów, co dało możliwość głębszego poznania studenckiego stylu życia.

Następnego dnia wyruszyliśmy do Friedrichswalde, gdzie mieliśmy bazę noclegowa i tymczasowa stację naukową. Gospodarze zabrali ze sobą niezbędny sprzęt badawczy jak i bogaty specjalistyczny księgozbiór.

Prace terenowe prowadziliśmy w kilku grupach tematycznych, uwzględniając abiotyczną charakterystykę jeziora, roślinność wodną, roślinność lądową, bezkręgowce wodne i lądowe. Okazało się, że znaleźliśmy się w parku krajobrazowym Naturpark Sternberger Seenland, utworzonym zaledwie trzy miesiące wcześniej (25 lutego 2005 r.). Zajmuje on powierzchnię ponad 53 tys. ha, w tym wody zajmują 7%, a tereny ściśle chronione 2,5%. O przyrodzie parku opowiedział nam pan Brandt z tegoż parku.

Prace badawcze uzupełniane były wycieczkami doskonale uzupełniającymi wiedzę o przyrodzie i zróżnicowanej antropopresji na przestrzeni dziejów. Odwiedziliśmy park archeologiczno-przyrodniczy w Kritzow (oprowadzała nas Sylvia), ekologiczno-technologiczny park dydaktyczno-naukowy (Bionik) w Nieklitz, skansen archeologiczny w Groß Raden, park dzikiej przyrody w Güstrow. Wiele rozwiązań dydaktycznych było wręcz oszałamiających i wartych naśladowania. Jednodniowy spływ kajakowy środkowym odcinkiem rzeki Warnow był pełen odkryć jak i nieoczekiwanych przygód. Odcinki bystrzyn śródleśnych bardzo przypominały faunistycznie górna Łyne, zaś odcinki śródłąkowe o leniwym nurcie rzekę Łynę poniżej Dobrego Miasta. Odwiedziliśmy także Ministerstwo Środowiska (Umweltministerium Meklemburg-Vorpommern), gdzie dr Jürgen Mathesm i pani J. Korczyński przedstawili program inwentaryzacji i monitoringu jezior Meklemburgii. Zwiedziliśmy także Schwerin, Sternberg, Neukloster. O przygodach dużo by opowiadać.

Wieczory urozmaicane były ogniskami, grillami, wspólnymi zabawami (np. świętojańskie puszczanie wianków), grami dydaktycznymi (zapamiętywanie imion, współpraca w grupie) oraz zawodami w jedzeniu czekolady. Zrobiliśmy wiele ciekawych zdjęć (zobacz więcej zdjęć) oraz nakręciliśmy kilka zabawnych krótkich filmików. Pokażemy je na jesienno-zimowych zebraniach koła naukowego.

Badania w kilku grupach, zakończone sprawozdaniami, wygłoszonymi w formie prezentacji multimedialnych.

Wygłoszone referaty:

N. Wissig, M. Skrzypczak, M. Madalińska, M. Kosztowny, K. Jurołajć „Caddisflies (Trichoptera) of the vicinity of Friedrichswalde”
M. Madalińska, M. Kosztowny, K. Jurołajć, E. Rakiej „Small water bodies"
J. Große, A. Zeißler „Investigations of plant species of Großlabenzer See – aquatic and terrestrial“
B. Warg “Grassland”
Ch. Kern, E. Sosnowska, M. Hałas, M. Markowski „Abiotic parameters of the lake Großlabenzer See”
K. Karpow, E. Jasionek, T. Jędra „Birds of Fredrichswalde area”
M. Hałas, M. Markowski, E. Sosnowska „Recultivations of lakes”
F. Möbius, K. Suckow „Macrophytes in the River Warnow”
A. Krysiak, M. Skrzypczak, S. Kaszkiel „Insects of the River Warnow”
A. Krysiak, U. Klare „Water beetles (Coleoptera) of the Warnow and vicinity”
M. Schmid, F. Weber „Biology of standing waters“
Wiebke Hamp, K. Haynert, F. Gladis „Trophic classification of Großlabenzer See”
M. Krejckant, P. Kalinowska „Butterflies and beetles species from near lakes Großlabenzersee and Harmsee”

Uczestnicy wyprawy

grupa niemiecka: Dr Thomas Pitsch, dr Ursula Karlowsk, Christine Kern, Kristin Haynert, Janine Dzialek, Friederike Möbius, Franziska Gladis, Bernd Warg, Julia Große, Matthias Schmid, Unn Klare, Anja Zeißler, Nadine Wissig, Kerstin Suckow, Wiebke Hamp, Konrad Nickschick, Felix Weber.

grupa Polska: dr hab. Stanisław Czachorowski prof. UWM, Michał Hałas, Ewelina Jasionek, Tomasz Jędra, Karolina Jurołajć, Paulina Kalinowska, Sebastian Kaszkiel, Kamila Karpow, Marcin Krejckant, Anna Krysiak, Magdalena Kosztowny, Magdalena Madalińska, Michał Markowski, Ewelina Rakiej, Michał Skrzypczak, Ewelina Sosnowska.

Ciąg dalszy nastąpi. I to już niedługo!

do góry

Rycerze, smoki i czarownice

Dwie sprawy związane z wiedzą przykuwają moją uwagę w ostatnim czasie. Pierwsza to coraz częściej pojawiające się informacje o przenoszeniu do Polski laboratoriów różnych firm. Polacy są dobrze wykształceni, kreatywni. Tak samo dobrzy jak specjaliści z Europy Zachodniej, ale jednocześnie godzący się na niższe pensje. Wysiłek Polaków ostatnich 15 lat skierowany na własną edukację przynosi rezultaty. Obecnie mamy 5 razy więcej studentów przy miej więcej takich samych nakładach z budżetu na kształcenie wyższe (ale dużym wkładem są prywatne pieniądze studiujących zaocznie i na uczelniach niepaństwowych). Już nie tylko najlepsi emigrują za chlebem, ale Polska traktowana jest jako zagłębie „surowcowe” gospodarki opartej na wiedzy.

Drugim faktem są badania ostatnich lat nad ludzką inteligencją i sukcesem zawodowym. Przez wiele lat gloryfikowaliśmy zdolności intelektualne mierzone testem IQ. Okazało się jednak, że szkolni prymusi i osoby z wysokim IQ wcale statystycznie nie odnoszą większych sukcesów zawodowych. Nie samymi wiadomościami człowiek żyje. Okazało się, że bardzo ważna jest także inteligencja emocjonalna. O sukcesie życiowym decyduje również zdolność pracy w grupie, umiejętność nawiązywania kontaktów i radzenia sobie z problemami.

Jak więc kształcić naszych studentów? I czego i uczyć? Czy nasi prymusi będą także prymusami w życiu zawodowym, czy będą ludźmi szczęśliwymi? Jest to pytanie o misję uniwersytetu i strategiczne cele kształcenia. W tym miejscu przypomina mi się pewna bajka.

Bajka z morałem

Było to dawno, dawno temu. Pewien zdolny chłopak zgłosił się do kowala na naukę, tego trudnego acz popłatnego zajęcia. Przez kilka lat uczył się pilnie pod czujnym okiem swojego mistrza. Nauczył się biegle wywijać młotem, wykuwać podkowy, lemiesze, miecze, i zbroje. Zdobywszy te umiejętności ruszył w świat szukać pracy. Pokazując swoje wyroby, szybko znalazł pracę w pobliskim zamku. Zaprowadzono go do zamkowej, dobrze wyposażonej kuźni. I dostał zlecenie. Jednakże po kilku dniach młodego kowala przepędzono precz. Okazało się, że nauczył się wielu różnych rzeczy, ale zabrakło mu najważniejszego: nie nauczył się rozpalać kowalskiego paleniska… Stracił pięć lat na naukę a został bezrobotnym.

Jak i czego uczyć studentów?

A czy nasi studenci, opuszczający mury UWM w Olsztynie, nie są aby takimi niedouczonymi kowalami? Cóż po wielkiej wiedzy w głowie, kiedy nie wiadomo jak ją zastosować? Nasz region łaknie młodych kadr, młodych i profesjonalnych Judymów i Siłaczek, którzy nie tylko znajdą pracę, ale stworzą miejsca pracy dla innych. Czy UWM jest (lub ma szansę być) tryskającym źródełkiem takiego właśnie potencjału intelektualnego, gaszącego „pragnienie” wymierającej prowincji i potencjału zwabiającego inwestorów zagranicznych?

Niektórych umiejętności nie sposób nauczyć się tylko słuchając wykładów. Najpełniejsza nauka, to nauka przez działanie. Czy biologowi wystarczy głęboka wiedza o bakteriach, roślinach, genach, owadach czy ekosystemach? A co z umiejętnością współpracy w grupie, umiejętnością organizacji i kierowania pracą zespołu, a co z własną autoprezentacją i poszukiwaniem funduszy na realizację projektów?

Poza przedmiotem „autoprezentacja” studenci Wydziału Biologii mają możliwość zastosowania w praktyce swoich umiejętności w czasie różnorodnych praktyk, w kołach naukowych (tych jest wyjątkowo dużo) oraz organizacjach pozarządowych.

Doskonałą okazją był również udział w spotkaniach „Z uniwersytetem na Ty”, organizowanych przez prof. Leszka Szarzyńskiego i Urząd Miasta i Gminy w Ornecie. W ciągu niespełna 3 tygodni wspólnie ze studentami stworzyliśmy program spotkania ph. „Rycerze, smoki i czarownice czyli przyroda Ornety od średniowiecza do współczesności”. Realizacja odbyła się 7 czerwca. Było to znakomita okazja do promocji uniwersytetu, uniwersytetu trafiającego „pod strzechy”.

Dla mnie jednak ciekawszy jest aspekt edukacyjny. W podsumowaniu orneckiego spotkania prof. L. Szarzyński nazwał mnie lokomotywą programu. Ale cóż warta lokomotywa bez „wagoników” czyli studentów?

Zamierająca czy ożywająca prowincja?

W naszym regionie jest wiele miejscowości, które potrzebują nowych pomysłów, inspiracji na własną promocję i aktywizację lokalnych społeczności. Młodzież nie powinna uciekać w świat, szukając czegoś dla siebie. Uniwersytet nie powinien jedynie zasysać najzdolniejszych, „eksportując” ich dalej za granicę. Misją Uniwersytetu jest intelektualne zasilanie owej „prowincji”. To jest drugi powód, dla którego inicjatywę prof. L. Szarzyńskiego przyjąłem z uznaniem i zachęciłem do włączenia się studentów biologii.

Studenci ze Studencko-Doktoranckiego Koła Naukowego Ekologów brali już udział w różnorodnych projektach i przedsięwzięciach. Ale nauki nigdy dość, tym bardziej, że ciągle przychodzą nowi. Im też warto stworzyć dogodną okazję do nauki przez działanie oraz przybliżyć do potencjalnego pracodawcy. Spotkanie w Ornecie umożliwiło współpracę także z Kołem Naukowym Mikrobiologów, studentami z Wydziału Kształtowania Środowiska i Rolnictwa oraz Wydziału Nauk Społecznych i Sztuki... jak również z młodymi dziennikarza z Radia UWM-FM.

Towarzyszyło nam Radio Olsztyn.

Festyn naukowy?

Nasz region żyje z turystyki. Brakuje jednak jeszcze wystarczającej i bardzo atrakcyjnej oferty turystycznej. Orneta – tak jak i reszta regionu – poprzez zabytki może nawiązywać do średniowiecza. Przyrodnik może zadać pytanie: jak wtedy ludzie żyli, jaka wtedy była przyroda? Czy średniowieczni rycerze, mieszczanie i chłopi słuchali takich samych ptaków, oglądali takie same jak dziś gatunki roślin i zwierząt? Przyroda od tego czasu mniej lub bardziej się zmieniła. Tym zajmują się botanicy, zoolodzy, ekolodzy. Żeby móc opowiadać o lokalnej przyrodzie, atrakcjach i ciekawostkach… trzeba wiedzieć co żyje wokół nas. Potrzebna jest więc inwentaryzacja przyrodnicza. Lokalnym samorządom w zdobyciu tej wiedzy pomóc może UWM w Olsztynie.

W klimat średniowiecza wprowadzili muzyką studenci z Wydziału Nauk Społecznych i Sztuki. O rycerzach opowiadał Witold Szczepański, biolog a „po godzinach” członek olsztyńskiego bractwa rycerskiego. Przy wsparciu swojej damy serca opowiadającej o księżniczkach i czarownicach, a przy okazji o agroturystyce. Nie obyło się też bez konkursów zręcznościowy dla uczniów.

W herbie Ornety jest smok. Ważki – to owady wodne powszechnie znane. Ich angielska nazwa to dragonfly - latające smoki (lub smoko-muchy)! Są więc wokół nas żyjące współcześnie „smoki”. Nie porywają już księżniczek, ale są równie ciekawe i intrygujące. Studenci nie tylko opowiadali o świecie owadów i ich bajkowych nazwach, ale również demonstrowali owady żywe i w zasuszone w gablotach. To przyciągnęło uwagę nie tylko najmłodszych.

Podobno w okolicach Ornety spalono na stosie ostatnią czarownicę z Warmii. Z czarownicami kojarzą się zioła, mikstury i trucizny. To dobry pretekst aby o powiedzieć o leczniczych właściwościach ziół. O innych, niewidocznych gołym okiem „szkodnikach” opowiedzieli studenci z Koła Naukowego Mikrobiologów, serwując prawdziwy jogurt i różne gatunki sera, a na szalkach pokazując różne szczepy bakterii.

Współczesnym problemem naszego regionu są rosnące góry śmieci. Do współczesnego stylu życia niezbędną jest umiejętność i przyzwyczajenie do recyklingu i selektywnej zbiórki odpadów. W wielu miastach jest to już codziennością. Co można zrobić dla najbliższej okolicy, aby była czysta i atrakcyjna turystycznie? Można na przykład posprzątać dzikie zakątki przyrody. Czy stara butelka nadaje się tylko na wyrzucenie do lasu? Nie, można wykorzystać ją jako surowiec malarski i zrobić ozdobę. W czasie spotkania studenci nie tylko opowiedzieli o recyklingu i reusingu (powtórne użycie), ale poprowadzili warsztaty malarskie, pod czujnym i wprawnym okiem p. Grażyny Borys z Zespołu Szkól We wzornictwie dominowały oczywiście rośliny i owady.

Wiedzy atrakcyjna turystycznie

A po co to wszystko? Aby pokazać, jak wiedza zdobyta na uniwersytecie, może być zamieniona na praktyczną ofertę turystyczną. Być może już niedługo turyści przyjeżdżać będą do Ornety posłuchać i oglądać rycerzy w czasie walk, uczestniczyć w sabacie czarownic, poradzić się w sprawie ziół na wątrobę, miłość i na psa urok ( a może samodzielnie pozbierać w pełni księżyca?). W końcu można będzie podglądać przyrodę z żywymi „smokami” włącznie. Czy można podglądać świteziankę dziewicę? Można, bo to nazwa jednego gatunku ważki. Na koniec kupić sobie coś na pamiątkę z lokalnego rękodzieła: gliniane garnki, malowane butelki ze „średniowieczną” zawartością (kwas chlebowy, piwo domowe, miód pitny czy sok z malin albo cudowna mikstura na kurzajki).

Stworzenie sytuacji edukacyjnej

Studenci mieli okazję poznać swoje możliwości. Kilkakrotnie musieli improwizować. Myślę, że teraz odważą się na kolejne już większe wyzwania – bo wiedzą, że poradzą sobie w trudnych i stresowych sytuacjach. Niektórzy po raz pierwszy stanęli przed reporterskim mikrofonem i trema paraliżowała. Następnym razem z pewnością będzie łatwiej. Tej wiedzy nie zdobyliby na żadnych, nawet wielogodzinnych wykładach. Bo można wiele mówić o miłości, ale kto nigdy nie kochał i nie był kochany i tak nie będzie rozumiał tego słowa...

Wielogodzinny wysiłek studentów opłacał się (choć z tego nie będzie żadnego zaliczenia ani oceny). Już na drugi dzień pojawiły się pierwsze oferty. Intelektualny ferment uniwersytetu trafi pod kolejne „prowincjonalne strzechy”.

Nic tak nie cieszy nauczyciela jak sukcesy jego studentów. Dumny jestem ze swoich „wagoników”.

Przy okazji dziękuję swoim „wagonikom” z Koła Naukowego Ekologów: Anie Krysiak, Michałowi Skrzypczakowi, Paulinie Kalinowskiej, Małgorzacie Veith, Marcinowi Krejckantowi, Witoldowi Szczepańskiemu, Iwonie Mórawskiej, Karolinie Jurołajć, Piotrowi Leśniańskiemu, Andrzejowi Markiewiczowi, Martynie Kowalskiej, Arturowi Tańskiemu, dzielnym posiłkom z Koła Naukowego Mikrobiologów: Alicji Narkiewicz, Paulinie Walentynowicz, Ewie Skrzypkowskiej, studentom muzyki: Ewelinie Piekarskiej, Joannie Wilgat, Pawłowi Raczyńskiemu i Aleksandrze Wasilewskiej, oraz pani Grażynie Borys za malarskie wsparcie.

Ciąg dalszy nastąpi, czego przykładem jest ten mail:

Panie Profesorze!
Rozmawialiśmy dzisiaj z panią Anną Rzepecką z Gazety Olsztyńskiej. Przedstawiliśmy nasze Koło i działania w Ornecie. Potem zadzwoniła do nas i spytała się, czy nasze Koło nie zorganizowałoby występu z cyklu "Lato z Gazetą"(?). Można byłoby zrobić replay z Ornety. Prosiła o szybką odpowiedź. Dostępne terminy to: 5,7,12,14 lipca. Szczególnie są zainteresowani sortowaniem śmieci -rozmawiałem z nią o tym.
Michał

do góry

Współpraca z Wydawnictwem Naukowym PWN

Nawiązana współpraca z Wydawnictwem Naukowym PWN (http://www.pwn.pl/), powoli rozkręca się. Wcześniej studenci z Koła Naukowego Ekologów (www.uwm.edu.pl/kneko) uzyskali możliwość kupowania książek u wydawcy ze zniżką. Teraz pani Joanna Kaczyńska-Walczak – reprezentant przedmiotowy, nauki matematyczno-przyrodnicze – przekazała studentom z Koła Naukowego Ekologów pierwsze dwie ksiązki do recenzji. Są to:

„Życie i ewolucja biosfery (podręcznik ekologii ogólnej)” Januarego Weinera
„Biologiczne podstawy ochrony przyrody” Andrew S. Pullina.

Opinie studentów ukazywać się będą na stronie koła jak i na studenckim forum dyskusyjnym (http://student.man.olsztyn.pl/forum/), w dziale „dyskusje naukowe”. Potem także na stronie PWN-u. W ten sposób studenci będą współtworzyć wygląd i zawartość ukazujących się podręczników. Wydawnictwo zainteresowane jest tym, jak podręczniki akademickie odbierane są przez najbardziej zainteresowanych, czyli studentów. Czy czytelne są ilustracje, czy forma jest funkcjonalna (z punktu widzenia studenta biologii), w jakim stopniu przydatne jest są zajęć i do jakich przedmiotów. A może podręczniki powinny być chudsze (kilka cieńszych zamiast jednej „kobyły”?). Co w podręcznikach powinno się znaleźć. Opinie takie Wydawnictwo wykorzysta w negocjacjach z kolejnymi autorami.

Liczę, że studenci zdobędą nowe umiejętności, zarówno w pisaniu recenzji, jak i będzie to swoisty staż w dużej firmie. Sądzę, że najlepsza nauka jest nauka przez działanie i uczestnictwo.

Natomiast jesienią lub zimą wspólnie z Wydawnictwem Naukowym PWN zaprosimy na wykład i spotkanie autorskie prof. Januarego Weinera. Przy okazji zorganizujemy kiermasz taniej ksiązki. Będzie taniej niż ksero!

Niebawem otrzymamy kolejne podręczniki do wnikliwego zrecenzowania, nie tylko z ekologii. Po gruntownym przestudiowaniu wszystkie przekazane ksiązki trafiać będą na bookcrossingową półkę w czytelni Wydziału Biologii. Będą służyły kolejnym studentom.

Studenci na bieżąco korzystaja z aneksu http://aneksy.pwn.pl/biologia/ do słownika terminów biologicznych. Sprawdzając przydatność i kompletność zawartych haseł. „Słownik terminów biologicznych zawiera 11 115 haseł. Są to krótkie definicje pojęć i terminów odnoszących się do szeroko rozumianej biologii. Zakres tematyczny obejmuje zarówno dyscypliny biologiczne, jak i inne, wywodzące się z biologii (np. nauki rolnicze), związane z nią bądź wykorzystujące jej dorobek (np. geologia). Hasła dotyczą strukturalnych, funkcjonalnych, ewolucyjnych i ekologicznych aspektów życia – od jego podstaw molekularnych po społeczeństwa ludzkie, posługujące się wiedzą biologiczną w najrozmaitszych zastosowaniach (np. w medycynie czy w biotechnologii).”

A co w internetowym aneksie można wyczytać o chruścikach?

„CHRUŚCIKI, Trichoptera, rząd owadów; obejmuje ok. 7 tys. gat., w Polsce ok. 270 gat.; mają 2 pary skrzydeł okrytych łuskami lub włoskami, przednie znacznie węższe od tylnych; narządy gębowe larw gryzące, dorosłych — w większości liżąco-ssące, u niektórych gat. egzotycznych ssące (gębowe narządy owadów); oczy duże, często obecne też przyoczka; z reguły jajorodne (1 gat. jajożyworodny); przechodzą przeobrażenie zupełne; larwy z nielicznymi wyjątkami żyją w wodach słodkich, często w domkach zbud. np. z ziaren piasku, muszelek, kamyków i różnych części roślin, zlepionych wydzieliną gruczołów przędnych; poczwarka jest wolna i pływa w wodzie, a ostatnie linienie przechodzi na powierzchni wody. Dorosłe chruściki latają w pobliżu wody, zwykle wieczorem i w nocy. Występują prawie na całym świecie. Larwy i poczwarki chruścików są pożywieniem wielu gat. ryb.”

Jak widać nie wszystkie informacje są aktualne. Opisanych jest więcej gatunków (ponad 11 tys.), w Polsce tez w ostatnim czasie wykazano obecność kolejnych. Liczę, że internetowa współpraca zwiększy tempo aktualizacji danych encyklopedycznych.

do góry

Zbieranie śmieci i konferencyjne sukcesy

Cieszą mnie sukcesy moich studentów. Obok dyplom jaki zdobyli: Paulina Kalinowska i Marcin Krejckant na ostatnim seminarium. Więcej o dokonaniach członków Koła naukowego. O ostatniej akcji sprzątania dzikich zakątków przyrody w ramach Dnia Ziemi ukazało się kilka artykułów na łamach prasy lokalnej (zobacz raport) . A teraz studenci przygotowują prezentację w Ornecie (będzie 7 czerwca br, w ramach cyklu spotkań „Z uniwersytetem na Ty”, organizowanych przez prof. Leszka Szarzyńskiego).

Miło się czyta także korespondencje z daleka. Tak na przykład pisze Elżbieta Brulińska z dalekiej (?) Anglii:

Hinduskie wesele w Anglii, czyli jak to na saksach studenckich bywa

May 04, 2005 11:27

Ponieważ Anglicy mają mało świąt i zazdroszczą Europie wolnych dni, ogłaszają bank holiday days... dzięki temu ostatni poniedziałek był wolny w całej Anglii. A gdzieniegdzie luda robili sobie również wolny piątek. Tak było i tu... i właśnie ten długi weekend spędziłam wraz z ową rodzinką na południu Anglii w Coventry u pewnej zaprzyjaźnionej indyjskiej rodzinki...

Pogoda była piękna. Ale to nie wszystko. Przedpołudniową i część popołudniową spędzałam grając w nogę z chłopcami(moja drużyna zawsze była ta zwycięska ). A teraz do sedna, cała podróż była fantastyczna, dodatkową atrakcją trwającą 3 dni i głównym powodem naszej wizyty było wesele. Było to tradycyjne indyjskie wesele, dosyć skromne według ich tradycji, ale z Indii przyjechało tylko kolo 50 osób, a część rodziny była na innych weselach... Ogółem przybyłych było nieco ponad 450 osób... Tradycyjne wesele znaczy aranżowane. Młodzi często nawet się nie znają lub widza się raz lub dwa przed ślubem.

Jest wiele obrzędów, zajmujących 2 dni oraz dzień zaślubin, czyli 3 dzień. Podstawowa zasada to osobna zabawa mężczyzn i kobiet, osobne pokoje lub osobne stoły.

PRZEDDZIEŃ

Malowanie henną dłoni, przedramion i stóp kobiet, panny młodej i jej krewniaczek.

DZIEN PIERWSZY

Męska część pije, tańczy jeśli chce itp. Kobiety siedzą, czasem wstają i donoszą jedzenie tym pierwszym, mogą śpiewać tradycyjne pieśni. Młode, nowocześniejsze pokolenie kobiet siedzi w osobnym pokoju na górze i popija wódeczkę z colą - oczywiście bezalkoholową :) (a wszystko nielegalnie). Potem matka młodej pokazuje kobietom prezenty dla rodziny młodego i całą wyprawkę dla młodej...wszystko na łączna sumę około 3, 4 wesel, walizy sukien, koszul, walizka ze złotą biżuterią dla młodych i jego rodzinki...

DZIEN DRUGI

Obejmuje część oficjalną, pożegnanie z córka i kuzynką, nacieranie rąk, prezentacja kolejnych prezentów dla rodziny młodego, tym razem od wujków młodej. Podejrzewam, że żeby wydąć córkę za mąż, zbierają kasę od momentu narodzin. Ale za to warto stworzyć przytulną fabrykę chłopców i potem już tylko żyć...

Część nieoficjalna to wieczór... Tu był to pub-restauracja, zdjęcia rodzinne - okolo2,5 godziny. Osobne stoły dla obu płci. Mężczyźni pija i jedzą, kobiety donoszą jedzenie i rozmawiają, potem tance. Ja siedziałam przy angielsko-polsko-indyjskim stoliku więc były obie płcie. My mogłyśmy pić pod warunkiem, że mężczyźni nam przynosili trunki i że piłyśmy tylko przy stole...

DZIEN TRZECI

Około 3 godziny porannych zdjęć rodzinnych, zaślubiny w namiocie pod przewodnictwem guru, z dwoma rundami zbierania datków na potrzeby wspólnoty i guru oraz datki dla młodych z pamiątkowym zdjęciem obejmującym zarówno ludzi jak i pieniądze. Tego dnia byłam ubrana w pożyczoną tradycyjną suknię indyjską. Potem wielka restauracja i wyżera. Oczywiście cały czas tradycyjne potrawy indyjskie z dużą ilością curry i cukru. Fantastyczny był kurczak. Wszystkiemu towarzyszyła tradycyjna muzyka, grana przez młodych indyjskich chłopców.

Za dużo informacji jeszcze krąży mi po głowie. Najważniejsze jest to, że w dzień zaślubin młodzi wyjeżdżają do domu młodego i spędzają podróż oraz pierwsza noc w towarzystwie przyzwoitki. Tydzień lub dwa wakacji, a potem młodzi mieszkają u rodziców młodego i młoda jest tam służącą, kucharką, sprzątaczką i tak kilka lat... zapomniałam dodać, że dziewczyna, która brała ślub skończyła prawo, ale przez jakiś czas ze względów tradycyjnych nie podejmie pracy...

Większość dziewcząt nie ma szans nawet iść na studia, bo najczęściej około 20 zostają żonami.

OGOLNIE BYLO FANTASTYCZNIE, ALE CHYBA CIESZE SIE, ZE POLSKA TRADYCJA JEST ODROBINKE INNA:)

gorąco pozdrawiam

Ela

do góry

Dr Lech Pietrzak

Dnia 31 marca, Rada Wydziału Biologii UWM w Olsztynie nadała tytuł doktora biologii Lechowi Pietrzakowi. Tytuł rozprawy „Wpływ krajobrazu zurbanizowanego na kształtowanie się zgrupowań larw chruścików (Trichoptera) na przykładzie Olsztyna i Złocieńca”, promotor – dr hab. Stanisław Czachorowski prof. UWM, recenzenci: prof. dr hab. Aleh Aleksandrovich (Olsztyn), prof. dr hab. Andrzej Giziński (Toruń).

Pełen teks pracy (pobierz plik PDF, 8 MB)

do góry

Sukcesy moich studentów

Najbardziej cieszą mnie sukcesy moich studentów. W najnowszym numerze „Wiadomości Uniwersyteckich” nr 2, luty, (69) ukazały się dwa teksty. Pierwszy autorstwa Anny Krysiak i Michała Skrzypczaka jest relacją ze styczniowego, międzynarodowego zebrania koła naukowego, drugi jest autorstwa Małgorzaty Veith dotyczy poszukiwania chruścików w Bieszczadach. W drugim przypadku redakcja trochę pozmieniała układ, ale i tak jest dobrze. Pierwotna wersja bardziej mi się podobała.

Ciekawe korespondencje z dalekiej i mroźnej Finlandii przesyła Magda Madaliński (zobacz więcej). Natomiast hiszpańskie, fotograficzne zilustrowanie korespondencji pani Magdy można obejrzeć na stronie http://community.webshots.com/user/pedrote82.

do góry

Urbicenozy w sieci

Seminarium na temat przyrody Olsztyna i urbicenoz odbyło się co prawda pod koniec ubiegłego roku, ale warto o nim przypomnieć. Prace nad monografią trwają. Zdjęciach z seminarium jak i bieżące informacje umieszczone są na stronie www.uwm.edu.pl/urbi. Jeszcze jedna strona. Ale przecież w jednym miejscu nie da się wszystkiego zmieścić.

Jest o czym myśleć, jest o czym pisać. I mam nadzieję ze za rok o tej porze będzie można już pisać o gotowej monografii. Nowy semestr się zaczyna, za oknami zima. No ale wiosną znowu chruściki przylecą J. A póki co pióro w dłoń… to znaczy, klawiatura pod paluchy!

do góry

Coś się kończy, coś zaczyna

Na styczniowej Radzie Wydziału Biologii oficjalnie na emeryturę przeszedł prof. dr hab. Zbigniew Jabłonowski (na zdjęciu w środku, z lewej J.M. Rektor prof. dr hab. Ryszard Górecki, a z prawej dziekan Wydziału Biologii prof. dr hab. Czesław Hołdyński). Wręczono także indeksy studentom studiów doktoranckich (wśród nich była także doktoranta z naszej katedry – Justyna Wiater).

Profesora Z. Jabłonowskiego doskonale pamiętam z okresu moich studiów. Na pierwszym roku były wykłady z „podstaw biologii” (potem także inne przedmioty). Spodobało mi się jego „filozofowanie” i uogólnianie biologiczne – inspirowało do studiowania, dawało perspektywę do głębszego studiowania. Myśli profesora czasem bardzo szybko biegły, a słowa nie nadążały, dlatego czasem zdarzały się skróty myślowe. Najdłuższą zbitkę jaką pamiętam to „ten tego na ten”. Profesor swoje wykłady okraszał dowcipami, a najchętniej dowcipami z podtekstem erotycznym. Na przykład „pośliznąć się można, byle nie upaść, co wiedzą szczególnie panie”.

Liczę, że jako nestor długo pozostanie aktywny. I spisze swoje wspomnienia z jakże bardzo ciekawych czasów, zarówno dla ART, WSP jak i początków Uniwersytetu. Dla profesora być może się skończyło pobieranie pensji, ale z całą pewnością nie skończyła się aktywność naukowa i akademicka.

do góry

Pomost wymiany między wschodem a zachodem

Mój uniwersytet konsekwentnie przyjmuje rolę pomostu wymiany między wschodem a zachodem Europy. Taka strategia cieszy mnie, jak i pomysł na specyfikę w regionie. W poniedziałek 17 stycznia uczestniczyłem w naszym Centrum Kongresowym w konferencji otwierającej Regionalne Centrum Informacji dla Naukowców przy UMW w Olsztynie. Mój prowincjonalny i ulubiony Olsztyn pojawił się na mapie Polskiej Sieci Centrów Informacji dla Naukowców (www.eracareers-poland.gov.pl/olsztyn). Wyjazdy zagraniczne nie są łatwe, zawsze wiążą się ze stresami, wysiłkiem, ale i późniejsza satysfakcją. Sam doskonale to pamiętam, a przykładem niech będą dwie korespondencje, mojej magistrantki, która chciała postudiować w Finlandii i studentki z Niemiec, która przyjechała na krótki staż do Olsztyna. Być może dzięki wsparciu Centrum łatwiej będzie mi wysyłać studentów już nie tylko na konferencje, ale i w większym stopniu ułatwić staże w Olsztynie. Jak pomost, to pomost. Warto jest dołożyć swoje trzy grosze. Wsłuchując się we wrażenia wyjazdowe myślę, że może warto pomyśleć o fundacji wypożyczającej, np. laptopy studentom wyjeżdżającym na studia zagraniczne. Samemu też trzeba będzie sprawdzić i nauczyć się tego i owego (trudno zapalać innych, nie płonąc samemu).

Magdalena Madalińska (na zdjęciu przy porannej kawie, obóz w Drozdowie, 2004 r.), w swoich pierwszych korespondencjach ze Skandynawii pisze:

4 stycznia 2005 r.

Hyvää huomenta!!

pozdrowienia z Finlandii. Przepraszam za brak małych i wielkich liter i błędy ale jestem tak zmęczona że pozwolę sobie tak pisać. Śniegu jest dużo, uniwerek ładny ale nic poza tym. Uczę się tygodniowo po 20 godzin fińskiego. Zajęcia właściwe zaczynają się w następny poniedziałek. Słońce wstaje o 10 a zachodzi o 14. Sklepy są czynne do 16 a później na mieście nikogo nie ma. Więc nie wiem co ci Finowie robią, chyba podtrzymują gatunek (hi ,hi). Na razie jest dobrze ale mi się tu nie podoba. Zobaczę jak będzie później. Z Polski jest 14 dziewcząt, obok w pokoju mieszka Japonka. Po angielsku mówię trochę słabiej niż wszyscy ale wszystko rozumiem. Näkemiin!

7 stycznia

Dzień dobry z Joensuu.

Jak na razie to nie widziałam Mikołaja, ale mieszkający tu starsi ludzie wyglądają jak sam Mikołaj. Reniferów też nie ma. Może jak pojadę do Laponii to spotkam. Nigdy nie sądziłam ze będę uczyła się fińskiego w tak szybkim tempie. Dzisiaj mam 5 godzin tego języka i jutro 6. Tak poza tym to nic się nie zmieniło. Śnieg leży nadal i na dodatek zaczyna robić się bardzo zimno. Pa pa!

11 stycznia

Kolejne pozdrowienia z Finlandii!!!!

Zaczęłam zajęcia. Najgorsze jest to ze trzeba samemu sobie wybierać na które chce się chodzić. Troszkę skomplikowane to jest ze względu na odbywanie się zajęć o tej samej godzinie. Trzeba się zdecydować na które chce się chodzić a na które nie. W dodatku zrobili tak ze wszystkie ciekawe przedmioty odbywają się w tym samym czasie. Co do prowadzących to też mam różne odczucia. Niektórzy mówią wolno i wyraźnie a niektórych to zrozumieć nie można. Ich angielski jest z akcentem fińskim - okropne! Najlepsza jest nauka języka fińskiego po angielsku. Dużo się uczę ale i tak jak jestem w sklepie to nie rozumiem co do mnie mówią i o czym ludzie rozmawiają. przejdę teraz do opisu uczelni Uczelnia zbudowana jest z cegieł i nie ma tynków, nawet w środku i bardzo zimno tu jest. Nasza jest elegancka, ale zdaje się ze juz o tym pisałam. Wczoraj mieliśmy wycieczkę po wydziale i jest ogromny. Tyle labiryntów że można się zgubić. Jedno co zauważyłam to profesorowie nie zajmują się tak jak u nas rożnymi rzeczami. Tutaj nawet kilku jest od tego samego. Generalnie to zauważalny jest tu brak organizacji. Na lekcje można się spóźniać (kwadrans akademicki), wyjść tez można kiedy się ma ochotę. Znalazłam kobietę która interesuje się ważkami. Spytam się jej czy porozmawia o Trichoptera. Myślałam ze tutaj się czegoś nauczę, ale tu uczą tylko o drzewach. To ja uciekłam żeby dendrologii nie mieć teraz, a tu jeszcze więcej na ten temat. Najbardziej to mi laptopa brakuje w pokoju i uśmiechu. Nie potrafię się cieszyć. Jestem jakaś zrezygnowana i egzaminy w języku angielskim mnie przerażają. A, zapomniałam napisać, że tutaj na korytarzach to stoją takie budki, boksy w których zdaje się egzaminy przez internet. Ma się na to 2 godziny, lecą pytania i się pisze. najlepsze jednak z tego jest to że są kamerowane. Później profesor ogląda film z takiego egzaminu i sprawdza czy nikt nie ściągał. Właśnie chyba ktoś teraz tam pisze, bo słychać jak na klawiaturze stuka. To na tyle. Trochę się rozpisałam.

Pozdrowienia dla grupy seminaryjnej.

18 stycznia

Minęły juz dwa tygodnie i może teraz zaczęło się coś zmieniać. Zapowiada się na lepsze. Studenci zaczynają się zżywać ze sobą. Wspólnie jeździmy na łyżwach. Przed akademikiem mamy trzy ogromne lodowiska, wiec żal byłoby nie skorzystać. „Student Union” zaczęła organizować dla nas wycieczki. Za dwa tygodnie wyjeżdżamy do parku Koli na dwa dni na narty. Zapowiada się też wycieczka do Kuopio na skoki z udziałem Małysza. Jak z tego nie skorzystać, gdy czeka na to 20 polskich studentów. W marcu jedziemy do Świętego Mikołaja. Wspomnę mu o naszej grupie seminaryjnej - może w przyszłym roku załapiemy się na lepszy prezent.

Organizowana jest także wycieczka do St.Petersburga i Moskwy ale nie na kieszeń polskich studentów (338euro).To ponad cały miesiąc życia tutaj. Muszę kończyć bo przerwa dobiega do końca i zajęcia czekają. Napiszę później. Pa pa

20 stycznia

Przepraszam, że długo nie odpisywałam, ale byłam bardzo zajęta. Rozpoczęło się wiele kursów. Już chyba mogę napisać, że przyzwyczaiłam się do pobytu tutaj w Joensuu. W zeszłą sobotę odbyło się zapoznawcze party. Niestety powrót do domu był koszmarnie długi, bo aż 40 minut. Jednak wieczór tak szybko się nie skończył, ponieważ party przeniosło się do nas do akademika. Z językiem angielskim jest lepiej. Już bardziej płynnie mówię i nie zastanawiam się co powiedzieć. Już chyba nawet myśli się po angielsku.

Co do studentów z innych państw to nawiązały się wspaniale przyjaźnie. Rozmawiamy o wszystkim. Razem jeździmy na łyżwach i rowerach. Jazda na rowerach bywa niebezpieczna. Ludzie mają wypadki jadąc samochodem z dobrymi oponami, a co dopiero na rozwalonych, starych rowerach z cieniutkimi oponkami i na dodatek bez hamulców, bo takie też się zdarzają.

Na razie tyle. Postaram się częściej pisać.

Natomiast Nadine Wissig (na zdjęciu w czasie wygłaszania referatu, II Dzień Chruścika 2004) tak opisuje swoje wrażenia z Olsztyna:

Dzień Dobry!

My stay from the 18 of November till the 20 of January at the University of Olsztyn gave me some impressions of living in Poland especially to be a student here at the campus. I came to Poland not only to experience working with Trichoptera, despite I was interested in the country itself which I visited in summer 2004 for the first time. And off course I was looking forward to spent Christmas and New Years to be covered in snow. For sure, this was a bit of a disappointment. But as someone said to me: “This is not normal!”

Concerning my scientific experiences. At the Department of Ecology and Envoronmental Protection I did some determination of samples of Trichoptera of Lake Redykajny from 2004 which has been investigated before in 1989 by Prof. S. Czachorowski and 2003/04 by dr. J. Pakulnicka and J. Jaskólska. The results were presented in a short speech on the “II Caddis Fly Day (Dzień Chruścika)” which took place on the 11 of December. To give you an overview of the species of Trichoptera from Redykajny which were so far determined, are listed underneath.

in 1989

Cyrnus insolutus (McLachlan, 1864), Erotesis baltica (McLachlan, 1877), Glyphotaelius pellucidus (Retzius, 1783), Grammotaulius sp. juv., Holocentropus dubius (Rambur, 1842), Limnephilus flavicornis (Fabricius, 1787), Limnephilus marmoratus (Curtis, 1834), Limnephilus rhombicus (Linneaus, 1758), Limnephilus stigma (Curtis, 1834), Phryganea bipunctata (Retzius, 1783)

in 2003

Anabolia sp., Athripsodes sp., Cyrnus flavidus (McLachlan, 1878), Ecnomus tenellus (Rambur, 1842), Leptocerus tineiformis (Curtis, 1834), Limnephilus stigma/Limnephilus politus (McLachlan, 1865), Limnephilus flavicornis/Limnephilus marmoratus, Limnephilus fuscicornis (Rambur, 1842), Mystacides azurea (Linnaeus, 1758), Mystacides longicornis (Linnaeus, 1758), Phryganea bipunctata, Ylodes simulans (Tieder, 1929)

in 2004

Anabolia sp. (laevis?), Athripsodes aterrimus (Stephens, 1836), Cyrnus crenaticornis (Kolenati, 1859), Leptocerus tineiformis, Limnephilus borealis (Zetterstedt, 1840)/Grammotaulius nigropunctatus (Retzius, 1783), Limnephilus fuscicornis, Limnephilus marmoratus, Limnephilus rhombicus, Limnephilus sp. (flavicornis/rhombicus), Limnephilus sp. (marmoratus, stigma, flavicornis), Limnephilus sigma, Limnephilus subcentralis (Brauer, 1857), Oecetis furva (Rambur, 1842)

Beside I was working on Odonata from the lake Tyrsko and the river Narew, because back home my main interest lies within this taxon.

Finally I have to say that I enjoyed my stay. I am glad to come here, to become friends and to broaden my knowledge in any kind, even to learn few Polish. Well at least I tried to.

I want to thank Prof. S. Czachorowski who gave me the possibility to do this work experience by providing me with binocular, computer, material, information and advice.

Nadine Wissig

do góry

Spotkanie Koła na międzynarodowo

15 stycznia odbyło się pierwsze w 2005 roku spotkanie Koła Naukowego Ekologów. Tym razem było międzynarodowo. Z tego względu referaty i dyskusja toczyły się w języku angielskim. W spotkaniu wzięło udział także dwoje Hiszpanów, Włoch (studenci przyjechali w ramach programu Erasmus-Socrates) i Nadine Wissig z Niemiec. Marcin Krejckant opowiedział o już 30-letniej historii Koła, Nadine Wissig o ważkach, Paulina Kalinowska o motylach, Anna Krysiak o chrząszczach wodnych a Michał Skrzypczak o chruścikach. Obiekty badań biologów zainteresowały przedstawicieli innych nauk. Będzie więc kontynuacja, tym razem już w terenie. Już wiosną wspólnie wybierzemy się na badania terenowe i wycieczki przyrodnicze… także międzynarodowe.

do góry

Poszukiwania „badziewia” w Bieszczadach

Opowiedzieć humaniście o swoim przedmiocie badań magisterskich nie jest łatwo. Trzeba się chyba wybrać aż w Bieszczady. A o swoim edukowaniu chruścikowym pisze moja magistrantka, Małgorzata Veith (na zdjęciu w czasie seminarium trichopterologicznego 11 grudnia 2004) tak:

Bieszczadzki epizod czyli jak szukałam „Takiego Badziewia”...

Odkąd pamiętam, mówiono mi, że góry najpiękniejsze są jesienią – w Bieszczadach bywałam tylko zimą. Postanowiłam to zmienić (jeśli ostatnie dwa tygodnie sierpnia można uznać za początek jesieni...). Wyjazd był dość spontaniczny. W rozmowie padło hasło i kilka dni później stawiłyśmy się z Magdą (studentką romanistyki UG) spakowane na dworcu głównym w Olsztynie. W planie 13 dni w Bieszczadach poprzedzone przez 17 godzin jazdy pociągiem.

Wcześniej jednak spotkanie z promotorem: „Pani Małgosiu, może pani coś z tych gór przywiezie?” I tak wyposażenie mojego plecaka wzbogaciło się o 4 probówki z alkoholem. Wątpiłam, że „coś” czyli chruściki z tego wyjazdu przywiozę – kto by miał czas by tego szukać? Jeszcze do niedawna o Trichoptera wiedziałam tylko tyle, co powiedzieli mi znajomi wędkarze – kłódki to dobra przynęta.

Nie zawiodłyśmy się – Bieszczady jak zawsze urzekły nas przestrzenią i na dodatek kolory powoli nabierały odcieni jesieni. Pogoda jak na zamówienie: wietrznie a zarazem słonecznie (jeśliby pominąć burze na powitanie i pożegnanie nas).

Przed nami dwa tygodnie w Bieszczadach, noclegi pod namiotem - przemieszczanie się ze wszystkim co z sobą zabrałyśmy, z tego też powodu bagaż ograniczyłyśmy do niezbędnego minimum. Co wieczór po kolacji otwierałyśmy mapę i planowałyśmy następny dzień: gdzie idziemy, gdzie się zatrzymamy na noc. Bardzo malowniczym i miłym miejscem na dłuższy postój okazała się Bacówka pod Małą Rawką. Z niej wyruszałyśmy na szlak i do niej wracałyśmy przez kilka dni. Nawiązane na szlaku kontakty zaowocowały ciekawymi znajomościami.

Pewnego wieczoru Magda zadaje pytanie, czym ja właściwie będę się zajmowała w pracy magisterskiej? Próbuję wytłumaczyć co to są chruściki. Z pomocą spieszy mi gospodarz schroniska - Michał. Nasze wysiłki jednak idą na marne... niestety to nie tak samo oczywiste jak „motyw okna i przemijania we francuskiej literaturze XX wieku”. Zrezygnowana obiecuję, że jak już jakiegoś tutaj znajdę - Magda będzie mogła go do woli oglądać w probówce. Udajemy się do namiotu. Planujemy następny dzień. Zapowiada się najcięższa trasa całego wyjazdu: Mała Rawka – Ustrzyki Górne – Widełki –Bukowe Berdo – Tarnica – Szeroki Wierch – znowu Ustrzyki Górne, Mała Rawka.

Wyruszamy wczesnym rankiem by zdążyć przed tłumami kolonii na szlaku. Zmęczenie i nie wyspanie rekompensują widoki: kolory, przestrzeń a także napotkani ludzie. Po całym dniu na trasie wróciłyśmy potwornie zmęczone. Ciepła herbata i czekolada okazały się po raz kolejny czymś niezastąpionym. Michał śmieje się, że „dzielne dziewczyny jesteśmy” – „Czy ktoś nam za to płaci?”

Rano pierwsze kroki uświadamiają nas, że jednak wczoraj przeceniłyśmy siły, dały o sobie znać dawne kontuzje... Nie ma sensu wyruszać w góry. Ale jak tu jednak siedzieć w miejscu w taki czas? Piękna pogoda i takie tereny... w plecaku natrafiam na probówki. Za polaną na której rozbiłyśmy namiot szumi potok. To jest ten dzień – idziemy na chruścikowe łowy. Dojście do potoku jest ciężkie, strome i kamieniste. Lodowata woda jest przyjemnością w tak upalny dzień – w dolinie nie wieje tak jak na połoninach.. Szukam chwilę między kamieniami. Kładę na dłoni chudą, długą rurkę z piasku z larwą w środku i pokazuję z dumą Magdzie. Ona przygląda się chwilkę po czym mówi niepewnie: „To o takie badziewie chodziło?” Pękam ze śmiechu. Jednak moment nie minął, a i Magda kuca nad kamykami i szuka. W takiej pozie budzimy zainteresowanie i rozbawienie mijających nas turystów. Zmieniamy miejsce poszukiwań – inny potok dalej od miejsca naszego noclegu. Historia się powtarza. Mijające nas dzieci kucają przy nas i śledzą nasze ruchy, dopóki rodzice ich nie zawołają.

Wieczorem pytamy się Michała jak nazywają się potoki nad którymi byłyśmy bo na mapach nic nie jest napisane na ten temat. Rozbawiony odpowiada – większość potoków to potoki „bystre”. Następnego dnia po raz kolejny udajemy się na Połoninę Caryńską tym razem z Michałem – chce nam pokazać „kolejny bystry potok”, bo jak to on uzasadnił: powinien nam się podobać i może coś tam znajdziemy.

Owocem tych przechadzek i pluskania się w bieszczadzkich potokach jest zbiór z trzech potoków: dwóch „Bystrych” i jednego małego dopływu Rzeczycy. A efektem łowów probówki wypełnione chruścikami i domkami, znalazłyśmy miedzy innymi: Chaetopteryx sp., Potamophylax nigricornis, Sericostoma sp., Odonatoceum albicorne, Wormaldia occipitalis.

Tak wyglądały nasze ostatnie dni pobytu w Bieszczadach. Co z tego wyniknie? Cóż ... postaram się w przyszłym roku zawitać w Bieszczady, przywieść „coś” jeszcze a kto wie może coś z tego jeszcze będzie...Przekonałam się, że może czasem warto zabrać z sobą jakąś probówkę - na wszelki wypadek?”

Małgorzata Veith

IV rok biologii, Wydział Biologii

do góry

Noworoczne malowanie

Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci. Nowy rok zastał mnie przy pędzlu. Malowanie na szkle okazuje się dobrym remedium na zabiegany tryb życia. Na dodatek malowanie to można nazwać przyjaznym środowisku… jako że surowiec malarski pochodzi z odzysku. To takie jedno z trzech U (użyj tego jeszcze raz).

Z naturalnych przyczyn przeważają motywy entomologiczne, hydrobiologiczne i botaniczne.

Zobacz więcej butelek malowanych

do góry

Starsze wiadomości (z lat ubiegłych)

Strona domowa