Z inicjatywy Klubu Sympatyków Ziemi Świętokrzyskiej przy Stowarzyszeniu Absolwentów Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie wydano kolejną książkę „Kielczanie, Warmiacy i Mazurzy”, poświęconą osobom przybyłym na Warmię i Mazury z Kielecczyzny. Wśród nich było wielu specjalistów poszukujących pracy i absolwentów szkół średnich chcących podjąć studia, by po ich ukończeniu pozostać tu na stałe. Zajmowali lub zajmują eksponowane stanowiska w administracji, samorządach, gospodarce i nauce regionu.
Jest to już druga książka poświęcona tej tematyce. Pierwsza „Kieleckie serca i umysły na Warmii i Mazurach” została wydana w 2018 r. Po jej ukazaniu się napłynęły do nas kolejne wspomnienia. Obie książki zostały przygotowane pod redakcją dr inż. Bolesława Pilarka. Jest to doświadczony dziennikarz, który jest autorem lub współautorem 7 broszur, 12 kalendarzy-poradników, 39 książek i 8 prac naukowych.
W książce „Kielczanie, Warmiacy i Mazurzy” zaprezentowano wiele osób, głównie absolwentów oraz pracowników Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego i poprzedzających go uczelni, między innymi: rodziny Baranowskich i Chrostów, mgr Seweryna Bidzińskiego, mgr inż. Stanisława Bratka, mgr inż. Wacława Barckiego, mgr inż. Agnieszkę i Stanisława Bawołów, mgr inż. Jadwigę Bogacz, prof. dr hab. Wojciecha Brzeskiego, mgr Witolda Chłopickiego, mgr inż. Antoniego Chmielarskiego, mgr inż. Zenona Chudka, prof. dr hab. Zdzisława Ciećko, mgr Jana Ciocha, prof. dr hab. Władysława Czajkę, inż. Romana Domagałę, prof. dr hab. Izabellę Dunin- Borkowską, prof. dr hab. Janusza Gotkiewicza, mgr Jerzego Grelewskiego, mgr inż. Bolesława Grudnia, mgr Halinę Habant, prof. Halinę Karnicką, ks. dr Feliksa Kowalika, prof. dr hab. Zygmunta Kuletę, mgr inż. Henryka Kurczynę, Antoniego Kwaśniewskiego, dr inż. Andrzeja Lubeckiego, dr inż. Gustawa Madeja, lek. med. Stanisława Niepsuja, prof. dr hab. Stanisława Pikulskiego, dr inż. Bolesława Wincentego Pilarka, Bolesława Pilarka, Mieczysława Porzuczka, lek. med. Zdzisława Romankiewicza, mgr inż. Edwarda Rupa, mgr inż. Wiesława Sadoka, dr inż. Jan Sadowski, mgr inż. Józefa Salomonika, mgr inż. Adama Szlachtę, mgr Krzysztofa Słoninę, ppłk Jerzego Franciszka Szotta, dr hab. Marię Grażynę Święcicką – Grabowską, prof. UWM, dr hab. Bogdana Wziątka, prof. UWM, prof. dr hab. Adama Zięcika, dr h.c, mgr Władysława Zwiejskiego.
Jako pierwszego w te strony przywieziono pochodzącego z Podłęża w pińczowskim powiecie ks. Franciszka Pilarka, który był księdzem w parafii w Czarne w łomżyńskiej kurii. Na początku hitlerowskiej okupacji Niemcy przywieźli go razem z trzydziestoma księżmi z łomżyńskiej kurii do obozu koncentracyjnego w Działdowie. Następnie był transportowany do kilku obozów koncentracyjnych. Kolejnym przybyszem z tej rodziny, ale już dobrowolnym był jego brat Bolesław, który po wojnie podjął pracę w olsztyńskim banku. Później na studia przybyło następne pokolenie tej pińczowskiej rodziny.
Pochodzący ze wsi Piaski w opoczyńskim powiecie podpułkownik lek med. Zdzisław Romankiewicz po ukończeniu studiów w Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi został skierowany do w Jednostki Wojskowej w Olsztynie. Jako lekarz marzył, żeby zostać chirurgiem, gdyż miał manualne uzdolnienia. Chciał jak najszybciej się specjalizować w ogólnej chirurgii. Po pokonaniu znacznych trudności /brak zastępstwa /otrzymał zezwolenie na pracę w Szpitalu MSW /Poliklinice/. Jako wolontariusz pracował tam od 8 – 1200 , a w swojej Jednostce Wojskowej po południu. Po pewnym czasie zaproponowano żeby wykorzystał wolontariat i specjalizował się w chirurgii. Od zaraz rozpoczął specjalizację.
Roman Domagała ze wsi Skotniki koło Buska-Zdroju w wieku 17 lat wyjechał do Francji, gdzie podjął pracę w gospodarstwie rolnym w Wersalu pod Paryżem. Po wojnie powrócił do Polski i w 1948 roku podjął studia rolnicze na Uniwersytecie we Wrocławiu. Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel w Nysie, a w 1954 r. oddelegowano go do Dobrocina w morąskim powiecie, gdzie przez wiele lat był dyrektorem Zespołu Szkół Rolniczych.
Pochodząca z Chybic koło Skarżyska prof. Halina Karnicka w 1950 wraz z kadrą Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie została przeniesiona do Olsztyna, gdzie w nowej akademickiej uczelni zorganizowała Katedrę Mikrobiologii WSR oraz Wytwórnię Czystych Kultur Mleczarskich, gdzie pełniła funkcje kierownika i doradcy naukowego. Przez pewien czas była prodziekanem Wydziału Mleczarskiego.
Pochodzący z Leszowa Janusz Gotkiewicz w 1957 roku ukończył studia na Wydziale Rolniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, uzyskując dyplom magistra inżyniera rolnictwa. Specjalizował sie w zakresie gleboznawstwa i chemii rolnej.
W latach 1956-1985 był zatrudniony na stanowisku pracownika naukowego, w Zakładzie Doświadczalnym Melioracji i Użytków Zielonych w Biebrzy, należącym do Instytutu Melioracji Użytków Zielonych w Falentach. Zajmował się tam problematyką gleb hydrogenicznych oraz związanych z nimi siedlisk. Po uzyskaniu habilitacji został w 1985 r. zatrudniony w Katedrze Gleboznawstwa Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie. W roku 1991 uzyskał tytuł profesora, natomiast w roku 1998 został zatrudniony na stanowisku profesora zwyczajnego. Prof. dr hab. Janusz Gotkiewicz pełnił funkcję prodziekana ds. dydaktyczno-wychowawczych Wydziału Geodezji i Urządzeń Rolnych Akademii Rolniczo – Technicznej w Olsztynie, prodziekana ds. naukowo-badawczych Wydziału Rolniczego oraz p.o. kierownika Zakładu Melioracji Rolnych.
Z pochodzącym z Garbowa w powiecie sandomierskim Wieśkiem Sadokiem – powiedział Zdzisław Ciećko – studiowaliśmy na jednym wydziale, mieszkaliśmy w jednym akademiku i działaliśmy w Związku Młodzieży Wiejskiej. Po studiach przez 33 lata kierował gminą Miłki w giżyckim powiecie. Spotykaliśmy sie od czasu do czasu. W czasie rozmów Wiesiek unikał tematów politycznych, a koncentrował się na opowieściach o gminie, którą kierował. Jestem pełen uznania dla niego za osiągnięcia uzyskane w gminie Miłki. Wyróżniał się w poszukiwaniu nowych form oddziaływania na mieszkańców. Na przykład wiosną 1974 roku w porozumieniu z Powiatową Stacją Sanitarno-Epidemiologiczną ogłosił współzawodnictwo między wsiami Miłki i Rydzewo pod hasłem: „Wzorowa zagroda chlubą rolnika”.
Podczas jego włodarzowania gminą nastąpił dość dynamiczny rozwój infrastruktury komunalnej. Wybudowano wodociąg, gdzie dostępność do wody bieżącej zyskało 95% sołectw, powstały oczyszczalnie ścieków wraz z kolektorami sanitarnymi. Wybudowano wiele dróg. Równolegle z infrastrukturą znacznie się podwyższyła towarowość produkcji rolniczej, co było bardzo ważne, gdyż gmina jest typowo rolnicza.
W czasie naszych spotkań Wiesiek także opowiadał o swojej gminie, która ma charakter rolniczo – turystyczny. Większa jej część leży na terenach chronionych o szczególnych walorach przyrodniczych.
…i w interesujący sposób na kolejnych stronach książki ” Kielczanie, Warmiacy
i Mazurzy” Bolesław Pilarek z licznymi współautorami prezentują wkład kilkudziesięciu osób z kieleckim rodowodem w rozwój Warmii i Mazur.
prof. dr hab. Zdzisław Ciećko
