Aleksander Nożyński urodził się 14 lipca 1923 r. w Silnicy, w radomszczańskim powiecie. Po ukończeniu miejscowej szkoły podstawowej zatrudniał się u zamożnych gospodarzy do różnych posług. W 1940 r. przyjęto go do pracy w Zakładzie Młynarskim Fryszerka koło Żytna. Wkrótce włączył się do działalności konspiracyjnej jako łącznik z oddziałami Armii Krajowej. Przewoził meldunki lekarstwa oraz współdziałał w zdobywaniu żywności dla wojska podziemnego. Włączył się do produkcji i rozprowadzania „kolczatek” do przebijania opon w samochodach okupanta.
W 1948 r. uzyskał świadectwo dojrzałości w Państwowym Liceum Rolniczo – Hodowlanym w Bratoszewicach k. Łodzi i rozpoczął studia na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Gospodarstwa Wiejskiego w Łodzi. W okresie przenoszenia uczelni do Olsztyna włączył się do odbudowy Kortowa, zniszczonego podczas działań wojennych. Od 1 września 1950 r. ,jako student III roku, został zatrudniony na stanowisku zastępcy asystenta w Katedrze Gleboznawstwa w olsztyńskiej Wyższej Szkoły Rolniczej .Po ukończeniu studiów inżynierskich awansował na asystenta, a po magisterskich – na starszego asystenta. Pracę doktorską pt. „Wpływ torfowania i gytiowania na plonowanie roślin oraz niektóre fizyczne właściwości gleby piaskowej” wykonał pod kierunkiem prof. dr hab. H.Uggli. W 1968 r. Rada Wydziału Rolniczego nadała mu stopień doktora nauk rolniczych, po czym awansował na stanowisko adiunkta.
Po czteroletniej pracy (1960 – 1963 ) W Instytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach (dokąd został oddelegowany) wrócił do Olsztyna i został zatrudniony w Katedrze Ogólnej Uprawy Roli i Roślin WSR .
Przez 20 lat prowadził wykłady ćwiczenia i egzaminy z uprawy roli i roślin dla studentów Wydziału Zootechnicznego .Prowadził też okresowe zajęcia w punkcie konsultacyjnym w Ostrołęce z „ podstaw rolnictwa”. Jednocześnie powierzono mu obowiązki kierowana dwunastoma pracami dyplomowymi magistrantów .Przez wiele lat uczestniczył w kontroli praktyk zawodowych na terenie całej Polski. W latach 1970-1975 był pełnomocnikiem JM Rektora ds. studenckich praktyk zagranicznych.
Dr Aleksander Nożyński jest współautorem podręcznika dla techników mechanizacji rolnictwa „ Wiadomości Rolnictwa „ rozdziału „ Podstawowe wiadomości o glebie”. Mimo przebywania na emeryturze nadal udzielał się w kontroli i zaliczaniu praktyk.
Działalność naukową dr Aleksander Nożyński rozpoczął w Katedrze Gleboznawstwa. Dotyczyła ona genezy, kartografii i klasyfikacji gleb terenów północnej Polski. Jako uczestnik prac terenowych i laboratoryjnych a następnie redakcyjnych jest współautorem licznych map glebowych w skali 1:100000 i glebowo-rolniczych w skali 1:25000 , map zasięgów intensywnej erozji wodnej i wietrznej oraz programu ochrony gleb terenów falistych .Brał udział w organizowaniu małych stacji meteorologicznych w różnych częściach południowego stoku. Badał i opracował do druku wyniki obejmujące zróżnicowanie mikroklimatu i jego wpływ na rozwój i plonowanie roślin. W badaniach nad erozją wietrzną skonstruował przyrząd zwany „deflametrem” do pomiaru struktury wywiewanych cząsteczek gleby.
Zajmował się na szeroką skalę agromelioracjami gleb piaskowych całkowitych. przez warstwowe umieszczanie w nich profilu pojeziernych osadów -gytii i torfu. W późniejszym okresie już w Katedrze Ogólnej Uprawy Roli i Roślin podejmował zagadnienia:- gospodarki na glebach lekkich wpływu warunków glebowych na wydajność roślin oraz oceny płodozmianów paszowych. Jest autorem i współautorem trzydziestu sześciu prac naukowych oraz wielu artykułów popularno naukowych w różnych periodykach krajowych i regionalnych . Opracował też wiele niepublikowanych elaboratów na potrzeby różnych instytucji gospodarczych, dotyczących przyrodniczych warunków gospodarowania m.in. Mapa gleb Suwalskiego Parku Narodowego, programu Zadrzewień na szlaku Kopernikowskim.
Dr Aleksander Nożyński w różnych okresach udzielał się poza uczelnią. W latach 1957-1960 pracując w WSR, pełnił nadzór naukowy nad klasyfikacją gleb województwa koszalińskiego. W 1960 r. został kierownikiem Wojewódzkiej Pracowni Kartografii Gleb w Olsztynie, na etacie IUNG w Puławach. W latach 1964-1966 zajmował stanowisko zastępcy kierownika Centralnej Pracowni Kartografii Gleb w lUNG – u. Do jego obowiązków należał nadzór nad pracami terenowymi i kameralnymi prowadzonymi w dziewięciu województwach Polski. W ich wyniku wydano „Wojewódzkie mapy glebowo- rolnicze” z jego współautorstwem Od 1953 był członkiem ZNP, PZPR . Po ogłoszeniu stanu wojennego oddał legitymację partyjną i włączył się w ruch opozycyjny. Był członkiem Komitetu Założycielskiego NSZZ Solidarność i wiceprzewodniczącym zarządu pierwszej kadencji. W 80 latach włączył się do budowy kościoła akademickiego w Kortowie.
Za działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną Rada Państwa nadała mu Złoty Krzyż Zasługi, a następnie Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski. Natomiast minister rolnictwa przyznał mu honorową odznakę „ Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, minister szkolnictwa wyższego nagrodę pierwszego stopnia za prace doktorską , a władze regionalne – „Honorową odznakę Zasłużonym dla Warmii i Mazur”. Otrzymał wiele wyróżnień Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego, w tym złotą odznakę PTG. Władze uczelni nadały mu „Honorową Odznakę Szkoły WSR w Olsztynie medal „ Zasłużonym dla Akademii Rolniczo Technicznej”, medal „ Zasłużonym dla Wydziału Rolniczego ART” oraz wiele wyróżnień finansowych i listów pochwalnych.
Należał do Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.
Dr hab. Jan Kopytowski, prof. UWM
