JAK DBAĆ O SWÓJ WZROK!

Okulary noszę od 1962 r. Miałem dwie operacja oczu. Z porad lekarskich korzystałem około 100 razy. Oto moje doświadczenia.

Na co dzień, zapewne nie zastanawiamy się nad tym, jaką rolę pełnią poszczególne zmysły w naszym organizmie. Po prostu żyjemy – oddajemy się codziennym obowiązkom i przyjemnościom, niewiele myśląc o tym, co by było, gdybyśmy nagle zostali dotknięci jakąś chorobą, która ograniczyłaby naszą samodzielność lub w znacznym stopniu utrudniła nasze życie. Właśnie, co by było gdyby… Czytaj reszte tego wpisu »

Recenzja tomiku wierszy
„Z ogródka niby mało ważnych spraw” autorstwa Tadeusza Rawy 

Czytaj reszte tego wpisu »

Wczesną jesienią 1956 roku Węgrów dotknęło wielkie nieszczęście, gdyż w ich kraju wystąpiła wielka powódź. Studenci WSR w Olsztynie zorganizowali zbiórkę pieniędzy  dla węgierskich powodzian.

Drugą inicjatywą kortowskich studentów było oddawanie krwi dla węgierskich powstańców.  111 studentów oddało honorowo krew.

Trzecią inicjatywą było zorganizowanie wieców poparcia dla walczących Węgrów.

12 marca 2007 roku parlament węgierski przyjął jednogłośnie deklarację uznającą 23 marca Dniem Przyjaźni Polsko-Węgierskiej. Analogiczną uchwałę 16 marca 2007 r. podjął przez aklamację Sejm RP.

W 60. rocznicę październikowych wydarzeń Polski Sejm i Senat przyjęli uchwały ustanawiające 2016 r. Rokiem Solidarności Polsko-Węgierskiej. Podobną uchwałę przyjęło Zgromadzenie Narodowe Węgier.

Zarządy Stowarzyszenia Absolwentów Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie i Fundacji im. M. Oczapowskiego postanowiły uczcić 65-lecie październikowych wydarzeń i tegoroczny Dzień Przyjaźni Polsko-Węgierskiej wystawą „Węgierskie Akcenty w Kortowie” oraz posadzeniem dębu pamięci i zainstalowaniem przed nim tablicy z napisem : „W hołdzie studentom Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie, którzy w październiku 1956 r solidaryzując się z walczącym narodem węgierskim zorganizowali zbiórkę pieniędzy i oddawanie krwi oraz wiece poparcia.”

Dąb został posadzony, tablica zamontowana i wystawa przygotowana. Niestety, ze względu na pandemię nie można jej było zaprezentować w Artystycznej Galerii Stowarzyszenia Absolwentów UWM w Olsztynie. Zamieszczamy ją na stronie internetowej Stowarzyszenia Absolwentów UWM. Natomiast tablica przed dębem pamięci zostanie odsłonięta 1 czerwca podczas Święta Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie.

Stowarzyszenie Absolwentów Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie zostało założone w 1989 roku. Jego członkowie niezależnie od okresu studiowania oraz miejsca zamieszkania i pracy z mniejszą lub większą aktywnością włączają się w realizację głównego celu Stowarzyszenia, jakim jest podtrzymywanie więzi między koleżankami i kolegami a uczelnią.

W tym celu organizujemy zjazdy koleżeńskie absolwentów z określonych roczników, spotkania integracyjne, kluby regionalne czy branżowe Stowarzyszenia. Ważną rolę łącznika absolwentów z Uniwersytetem spełnia nasze czasopismo „5 plus X”, które w ramach składki członkowskiej otrzymuje każdy z członków Stowarzyszenia.

Szczegóły dotyczące Stowarzyszenia znajdziecie Państwo w załączonym statucie.

Zapraszamy do współpracy ze Stowarzyszeniem i redakcją „5 plus X” wszystkich absolwentów Uniwersytetu i poprzedzających go uczelni.

Prezes

Zarządu Stowarzyszenia Absolwentów

Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego

w Olsztynie

dr inż. Bolesław Pilarek

Żadne ewentualne naruszenia praw autorskich w zamieszczanych niżej tekstach nie są zamierzone.

Ja profesor  stary,

co studentów uczył długie  lata,

kiedyś akowski partyzant,

co z karabinem w ręku

z niemieckim nazizmem się mierzył,

i okrucieństwa wojny czas pamięta,

co walczył i w zwycięstwo wierzył,

dziś w dniu Kobiet Święta,

przed Kobietami chylę czoło,

i im wszystkim,

co o swoje prawa przez wieki walczyły,

i o swoje prawa dziś walczyć  potrafią,

w dniu Ósmego Marca, w dniu Kobiet Święta,

składam  swój pokłon, szacunku wyrazy.

* * *

W tym od lat tysięcy tak okrutnym świecie,

w świecie hipokryzji upiększanym poezją i sztuką,

gdzie światem rządzą samcze geny dominacji,

gdzie wilcze prawo jest prawem ludzi,

gdzie ciągłe wojny normalnością,

a śmiercionośne czołgi i działa błogosławią księża,

by jedni żyć mogli w luksusie, innych zabijać każą,

gdzie ciągle ludzie zabijają ludzi,

tam, gdzie chciwość stała się świętością,

i nikt zapędów tych nie studzi,

to wy Kobiety w pokojowym marszu,

macie wziąć władzę w swoje ręce,

zwyciężyć i życie wypełnić radością.

To Ty Kobieto,

co ludzki płód pod sercem nosisz,

i żywisz swoim ciałem, co go rodzisz,

co w swych genach masz tyle matczynej czułości,

wytrąć wreszcie miecz z rąk męskich,

weź władzę w ręce swoje i piękniej rządź światem!

To Ty kobieto,

co masz tyle serca, zmień ten świat przemocy,

świat nienawiści głodu i złości,

na świat radosny, pełen empatii i miłości,

do drugiego człowieka, do świata zwierząt,

do świata kwiatów.

* * *

Ja kombatant stary,

co okrucieństwa wojny czas pamięta,

co z niemieckim nazizmem się mierzył,

dziś w dniu Kobiet Święta,

życzę pokoju na świecie,

pokoju i Kobiet zwycięstwa!

Tadeusz K. Burza

Zatorze, to moje dzieciństwo i młodość, to ul. Żeromskiego, gdzie stoją budynki z czerwonej cegły – 14 dwupiętrowych i  2 jednopiętrowe. Do każdego mieszkania przypisany był ogródek, chlewik i przy nich pralnia dla każdego budynku.

Mój ojciec, ślusarz z zawodu, przyjechał do Olsztyna z Ciechanowa, w lutym 1945 roku. Zajął mieszkanie, na parterze przy ul. Żeromskiego 12. Zatrudnił się w parowozowni i po około 2 miesiącach, kiedy poznał sąsiadów, zabezpieczył mieszkanie, pojechał do Ciechanowa po żonę i córkę. Przyjechali w maju. Jechali tydzień. Moja siostra miała 3 lata, a mama była w ciąży ze mną. Urodziłam się w Olsztynie 14 września 1945 roku. Pięć lat temu, z rąk Prezydenta Olsztyna Pana Piotra Grzymowicza otrzymałam Certyfikat – „Olsztyniacy 1945”!

Pytałam się ojca dlaczego nie zajął jakiegoś lepszego mieszkania, ale wytłumaczył mi, że wszędzie kwaterowało wojsko radzieckie. Stały straże pod bronią, i kiedy szedł do parowozowni, to miał spuszczoną głowę. Bał się spojrzeć w bok, bo zaraz widział wycelowany w niego karabin, a nasze podwórko zastawione było pianinami i rowerami przygotowanymi do wywozu. Byłam jednak pełna podziwu i z perspektywy czasu bardzo wdzięczna, że odważył się wybrać w nieznane i, że ja mogłam urodzić się tu w Olsztynie. Czytaj reszte tego wpisu »