W najnowszej pracy zamieszczonej na serwerze preprintów medRxiv* badacze przeanalizowali skuteczność dawek przypominających wirusa koronawirusa 2 (SARS-CoV-2) w zapobieganiu ciężkim skutkom zakażenia SARS-CoV-2 Omicron. Health Canada zatwierdziła dwuwalentną szczepionkę Moderna Spikevax® przeciwko chorobie koronawirusowej 2019 (COVID-19) jako dawkę przypominającą dla osób dorosłych w wieku 18 lat i starszych. Szczepionka celuje zarówno w oryginalny szczep SARS-CoV-2, jak i podlinię SARS-CoV-2 Omicron BA.1. Szczepionka Pfizer-BioNTech Comirnaty® została zatwierdzona jako dawka przypominająca dla osób w wieku 12 lat i starszych. Szczepionka skierowana jest zarówno do szczepu pierwotnego, jak i Omicron BA.4/BA.5. Poprzednie badania wykazały, że monowalentne szczepionki COVID-19 messenger ribonucleic acid (mRNA) skutecznie chronią starszych dorosłych w Kanadzie przed ciężkimi skutkami związanymi z Omicronem, chociaż istnieją pewne dowody na zmniejszenie ochrony z upływem czasu. Jednak skuteczność dwuwartościowych szczepionek COVID-19 nie została jeszcze w pełni zbadana. W niniejszym badaniu badacze porównali skuteczność szczepionki (VE) dwuwartościowych mRNA szczepionek przypominających przeciwko SARS-CoV-2 ze skutecznością szczepionek monowalentnych mRNA w zapobieganiu ciężkim zachorowaniom związanym z SARS-CoV-2 Omicron. Badanie przeprowadzono na mieszkających w społeczności dorosłych w wieku 50 lat lub starszych z co najmniej jednym testem SARS-CoV-2 w czasie rzeczywistym w reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR) wykonanym między 19 czerwca 2022 r. a 28 stycznia 2023 r. Dane uzyskano z różnych zbiorów danych, w tym z wojewódzkich badań laboratoryjnych SARS-CoV-2, szczepień COVID-19, danych administracyjnych dotyczących zdrowia i nadzoru COVID-19. Te zbiory danych zostały połączone za pomocą unikalnych zakodowanych identyfikatorów i ocenione w Institute for Clinical Evaluative Sciences (ICES). Założono, że dorośli, którzy zgłosili, że zostali zaszczepieni dwiema lub więcej monowalentnymi dawkami przypominającymi, są bardziej podobni do tych, którzy zgłosili się po dwuwalentną dawkę przypominającą. Zespół zdefiniował okresy sublineage-predominant jako ponad 50% sekwencjonowanych próbek z województwa należących do danego sublineage. Omicron BA.4/BA.5 był głównym podlinią między 19 czerwca 2022 r. a 3 grudnia 2022 r., Podczas gdy BQ był dominujący od 4 grudnia 2022 r. do 28 stycznia 2023 r. W badaniu oceniano VE związane z monowalentną (mRNA-1273), dwuwartościową (mRNA-1273 BA.1), monowalentną (BNT162b2) Pfizer-BioNTech oraz dwuwartościową (BNT162b2 BA.4/BA.5) dawką przypominającą w zapobieganiu ciężkim następstwom w porównaniu z osobami nieszczepionymi, w oparciu o czas od szczepienia. W badaniu przeanalizowano 3 755 przypadków zakażenia Omicronem i 14 338 kontroli ujemnych pod względem testowym. Przypadki były starsze w porównaniu z kontrolami. Większość przypadków i kontroli, odpowiednio około 57% i 69%, zgłosiło swoje ostatnie szczepienie jako czwartą dawkę. Między 19 czerwca a 11 września 2022 r. większość dorosłych otrzymała albo monowalentną szczepionkę mRNA-1273, podczas gdy 66% otrzymało monowalentną szczepionkę BNT1262 jako swoją ostatnią dawkę. Ostatnie dawki szczepionki podawane od 12 września 2022 r. to mRNA-1273 monowalentna, BNT162b2 monowalentna, mRNA-1273 BA.1 dwuwartościowa i BNT162b2 BA.4/BA.5 dwuwartościowa, otrzymane odpowiednio przez 16%, 18%, 31% i 35% biorców. W całym okresie badania VE monowalentnej szczepionki mRNA-1273 wynosiło 85%, a monowalentnej szczepionki BNT162b2 88% około 7 do 29 dnia po szczepieniu. Monowalentne szczepionki mRNA-1273 i BNT162b2 wykazywały odpowiednio 82% i 82% VE około 90 do 119 dni po szczepieniu. Natomiast szczepionka dwuwartościowa mRNA-1273 BA.1 wykazała VE 86% między 7 a 29 dniem po szczepieniu i 76% między 90 a 119 dniem po szczepieniu. Dwuwalentna szczepionka BNT162b2 BA.4/BA.5 wykazała VE na poziomie 83% między 7 a 29 dniem po szczepieniu i 81% między 60 a 89 dniem po szczepieniu. W okresie dominacji BA.4/BA.5, VE było nieco wyższe niż w okresie dominacji BQ. VE szczepionki dwuwalentnej mRNA-1273 BA.1 i dwuwalentnej BNT162b2 BA.4/BA.5 wynosiło 93% i 87% między 30 a 59 dniem po szczepieniu, gdy szczep BA.4/BA.5 był szczepem dominującym, odpowiednio. Podczas fazy dominacji BQ odpowiednie szacunki wynosiły 82% i 82% dla obu szczepionek. Wyniki badania wykazały, że monowalentne i dwuwalentne szczepionki mRNA SARS-CoV-2 zapewniają jednakową i skuteczną początkową ochronę przed hospitalizacją lub śmiertelnością związaną z COVID-19 wśród dorosłych w wieku 50 lat i starszych. Ponadto monowalentne i dwuwalentne szczepionki COVID-19 mRNA zapewniają podobny poziom początkowej ochrony przed ciężkimi skutkami związanymi z Omicron u dorosłych w wieku 50 lat i starszych. Dodatkowe dawki szczepionki przyniosłyby największe korzyści starszym dorosłym, ponieważ u nich występuje najwięcej ciężkich następstw związanych z COVID-19. Konieczne są dalsze badania w celu ustalenia trwałości i skuteczności szczepionek dwuwartościowych wobec pojawiających się pododmian Omicron, takich jak XBB.

W najnowszej pracy zamieszczonej na serwerze preprintów medRxiv* naukowcy oceniali odpowiedzi humoralne na koronawirus 2 (SARS-CoV-2) zespołu ostrej niewydolności oddechowej u niemowląt. Zakres i trwałość odpowiedzi immunologicznej przeciwko SARS-CoV-2 były badane u dorosłych i starszych dzieci po zakażeniu/szczepieniu. Nadal jednak odpowiedzi immunologiczne u niemowląt i małych dzieci są słabo zdefiniowane. Chociaż jedno na cztery zakażone niemowlęta przechodzi bezobjawowo, ciężka choroba występuje częściej u niemowląt niż u starszych dzieci. Ponadto, mniej wiadomo o tym, jak SARS-CoV-2 wpływa na rozwój układu odpornościowego i trwałość odporności u niemowląt i małych dzieci. W niniejszym badaniu analizowano odpowiedzi humoralne przeciwko SARS-CoV-2 u 23 niemowląt lub małych dzieci i 19 dorosłych. Niemowlęta i małe dzieci zostały zapisane do Szpitala Dziecięcego w Cincinnati i były częścią większej prospektywnej kohorty urodzeniowej. Obserwowano je od urodzenia i do 500 dni po pierwszych dodatnich wynikach SARS-CoV-2 reakcji łańcuchowej odwrotnej transkrypcji-polimerazy (RT-PCR). Dorośli z potwierdzoną chorobą koronawirusową 2019 (COVID-19) byli obserwowani do 350 dni po zakażeniu. Większość dorosłych (84%) nie wymagała hospitalizacji, a żaden dorosły pacjent nie rozwinął ciężkich objawów. Dorośli zostali zakażeni między marcem a kwietniem 2020 roku, natomiast niemowlęta/małe dzieci zostały zakażone między kwietniem 2020 roku a styczniem 2022 roku. Zespół ocenił podłużne odpowiedzi przeciwciał przeciwko różnym antygenom SARS-CoV-2 przed, w trakcie i po zakażeniu. Wszystkie niemowlęta/młodsze dzieci miały odpowiedzi immunoglobuliny A (IgA) i IgG przeciwko białku kolca i jego domenom wiążącym receptor (RBD) i N-końcowym (NTD) po zakażeniu. Przed zakażeniem poziomy IgA i IgG były poniżej granicy wykrywalności. Poziomy IgA/IgG osiągnęły szczyt około 30 dni po zakażeniu i utrzymywały się do 500 dni. Podobne miana IgG obserwowano przeciwko białkom kolcowym epidemicznych CoV, takich jak SARS-CoV-1 i Middle-east respiratory syndrome (MERS)-CoV. Ponadto badacze zauważyli, że istniejące wcześniej przeciwciała przeciwko powszechnym ludzkim wirusom CoV (OC43 i HKU1) nie miały wpływu na reakcje przeciwciał przeciwko SARS-CoV-2. Reakcje IgG przeciwko kolce, RBD i NTD w kohorcie niemowląt miały szacunkowe okresy półtrwania wynoszące odpowiednio 800, 775 i 828 dni i wykazywały minimalny/brak spadku w czasie. Dla kontrastu, reakcje IgG przeciwko tym trzem antygenom zanikły znacznie szybciej u dorosłych, z szacowanym okresem półtrwania 187 do 204 dni. W szczególności, przeciwciała IgG przeciwko białku nukleokapsydu SARS-CoV-2 szybko zanikały w kohorcie niemowląt i dorosłych, z okresami półtrwania wynoszącymi odpowiednio 116 i 83 dni. Przeciwciała IgG1 były najbardziej rozpowszechnione w obu kohortach, następnie IgG2 u niemowląt i IgG3 u dorosłych. Ponadto, stosując test neutralizacji z redukcją ogniska żywego wirusa, zespół ocenił wielkość i trwałość odpowiedzi przeciwciał neutralizujących (nAb) przeciwko dzikiemu szczepowi SARS-CoV-2. Większość niemowląt (73%) i dorosłych (68%) wykazała mierzalne miana nAb. Miana nAb były porównywalne między kohortami we wczesnych punktach (30 do 140 dni po zakażeniu). Jednakże, miana nAb były znacząco wyższe u niemowląt niż u dorosłych w późnym punkcie czasowym (250 do 375 dni po zakażeniu). Należy zauważyć, że wszystkie niemowlęta miały wykrywalną odpowiedź nAb w późnym punkcie czasowym w porównaniu do 58% dorosłych. Miana IgG Spike i RBD znacząco korelowały z mianami nAb w obu kohortach. Wreszcie, badacze zbadali odpowiedzi immunologiczne przeciwko SARS-CoV-2 Beta, Delta i Omicron BA.1. Miana przeciwciał wiążących przeciwko wariantowi Beta RBD były trzy- i czterokrotnie niższe u niemowląt i dorosłych. Obniżenie miana przeciwciał przeciwko wariantowi Delta było porównywalne pomiędzy kohortami. Jednak było ono znacznie wyraźniejsze w stosunku do wariantu Omicron BA.1, z 17- i 8-krotną redukcją we wczesnych i późnych punktach czasowych, odpowiednio, u niemowląt. Dorośli wykazywali 12- i 9-krotną redukcję w stosunku do BA.1 odpowiednio we wczesnych i późnych punktach czasowych. W obu kohortach zaobserwowano znaczny spadek miana nAb przeciwko wariantom SARS-CoV-2. Niemowlęta wykazały trzykrotny spadek przeciwko wariantowi Beta, podczas gdy dorośli wykazywali do pięciu razy niższą odpowiedź nAb. Odpowiedzi nAb przeciwko BA.1 były sześcio- i siedmiokrotnie niższe u niemowląt oraz ośmio- i trzykrotnie niższe u dorosłych, odpowiednio we wczesnym i późnym okresie.

W najnowszej pracy opublikowanej w czasopiśmie PLOS One naukowcy przedstawiają strukturę krystaliczną nanobiałka specyficznego dla białka 9 (nsp) w kompleksie z koronawirusem 2 (SARS-CoV-2) o ciężkim ostrym zespole oddechowym (severe acute respiratory syndrome coronavirus 2) nsp9, którą określili jako nsp9COV19. Nsp9 jest małym czynnikiem akcesorycznym, który odgrywa kluczową rolę w kompleksie replikacyjnym i transkrypcyjnym koronawirusa (CoV) (RTC). Ponadto, nsp9 kojarzy się z N-końcową pseudokinazą Nidovirales ribonucleic acid (RNA)-dependent RNA polymerase (RdRp) associated nucleotidyltransferase domain (NiRAN) of nsp12, która jest produkowana wewnątrz komórek gospodarza jako samorozpadająca się poliproteina PP1ab. Nsp12 zawiera istotną wirusową RdRp, która wraz z nsp7 i nsp8 staje się podstawową składową RTC. Nsp9 posiada odrębną fałdę wirusową, białko wiążące RNA oraz kluczowy element dla kappingu wirusowego messenger RNA (mRNA). Białko to rekrutuje również inne białka do kappingu wirusowego 5'-mRNA, co jest istotnym aspektem replikacji wirusowej, co czyni nsp12 potencjalnie realnym celem terapeutycznym. W modelu kappingu SARS-CoV-2, domena nsp9 i NiRAN działają wspólnie jako polirybonukleotydylotransferaza (PRNTase) z resztami katalitycznymi i akceptującymi addukty na różnych łańcuchach aminokwasowych. VHHs to pochodzące od wielbłądów immunoglobuliny (Ig) nanobody ze zmiennymi ciężkimi domenami. Poprzednie badania wykazały, że te nanobody mogą być wysoce specyficzne dla nsp9. Podobnie, w kilku badaniach zidentyfikowano wiele małych cząsteczek z powinowactwem do nsp9COV19 i potencjałem do hamowania zaangażowania NiRAN, a w rezultacie do zapobiegania RNAylacji i kappingu SARS-CoV-2. W obecnym badaniu badacze opisują elastyczność nsp9. W tym celu nsp9 i kompleks anty-nsp9 VHH2nsp23 zostały oczyszczone i współkomponowane na drodze filtracji żelowej. Następnie zbadano strukturę krystaliczną tego kompleksu w rozdzielczości 2,4Å za pomocą dyfrakcji rentgenowskiej. Po wielu rundach zespół ostatecznie zbudował i udoskonalił strukturę krystaliczną VHH2nsp23-bound state of nsp9COV19, która posiadała dwie kopie kompleksu nsp9COV19: VHH2nsp23 w obrębie nakładki jednostki asymetrycznej. Stwierdzono, że białko związane z transformacją 53 (Trp-53) jest podstawową cechą rozległego interfejsu wiążącego przeciwciała z nsp9COV19, w którym pętla CDR3 tworzyła rozszerzone oddziaływanie w postaci arkusza β. Wiązanie nanoobiektów wywołało wielkoskalowe zmiany topologiczne w unikalnym fałdzie koronawirusowym nsp9, które zniekształciły wszystkie elementy nsp9 oddziałujące z NiRAN. Jednak pozostaje niejasne, czy wiązanie VHH sztucznie wywołało ten stan wiązania, czy też był to alternatywny, istniejący wcześniej stan strukturalny lub pośredni etap fałdowania, który pozostał uwięziony wewnątrz nsp9. Wykres Kleywegt został użyty do zbadania potencjalnych punktów elastyczności w obrębie fałdu nsp9 i porównania związanych i niezwiązanych stanów nsp9COV19. Mapowano również odległości Ramachandrana pomiędzy każdym stanem na strukturę nsp9COV19. Miejsce wiązania VHH2nsp23 na nsp9COV19 było rozległe, w którym reszty w obrębie pętli VHHCDR2 i VHHCDR3 stanowiły odpowiednio 27% i 66% interfejsu wiążącego. Reszty VHHCDR3 103YYFST107 biegły antyrównolegle do s5-strandu nsp9COV19 i tworzyły cztery β-szkieletowe wiązania wodorowe (H). Reszty te tworzyły również oddziaływania szkielet-boczek z VHHThr-107. Dodatkowo, pętla VHHCDR2 w VHH2nsp23 przyczyniła się do znacznych kontaktów, które były całkowicie pośredniczone przez łańcuch szkieletowy. Trp-53 z nsp9COV19 był zaciśnięty między VHHMet-50 i VHHIle-52, z których obie są resztami hydrofobowymi. Razem osiem specyficznych dla epitopu wiązań H, wiele oddziaływań van der Waalsa i jeden mostek solny przyczyniły się do antynsp9COV19-specyficzności VHH2nsp23. Po związaniu VHH autorzy zauważyli, że natywna nieligandowana forma nsp9COV19 uległa pewnym rearanżacjom strukturalnym. W tym celu zaobserwowano repozycjonowanie helisy α spoza mini β-beczki i pomiędzy pętlami s2-s3 i s4-s5 oddalonymi od siebie o 30Å. Niemniej jednak, większość elementów β-struktury nsp9COV19 pozostała topologicznie w pobliżu w stanie związanym. Zidentyfikowano również inne punkty strukturalne w obrębie fałdu nsp9, które mogą służyć jako punkty przegubowe. Na przykład Leu-42, w stanie związanym z VHH2nsp23, znajdował się i tworzył standardową prostą nić β, podczas gdy w stanie apo, Leu-42 znajdował się w punkcie przegubowym, umożliwiając w ten sposób s3 odwrócenie się od αC. Przemieszczanie się αC na dużą skalę było głównie ułatwione przez przesunięcia szkieletowe w resztach Lys-92/Gly-93, z którymi bezpośrednio kontaktował się VHH2nsp23. Podczas wirusowego 5' mRNA-cappingu, N-końcówka nsp9COV19 wstawia się do domeny nsp12 NiRAN, w czym pośredniczą cechy fałdu apo-nsp9. Cechy te obejmują motyw interakcji GxxxG i N-końcówkę wystającą do miejsca aktywnego.

W najnowszym badaniu opublikowanym w czasopiśmie Scientific Reports naukowcy określili związek między zgonami związanymi z chorobą koronawirusową 2019 (COVID-19) a odsetkiem otyłych dorosłych w 142 narodach. Otyłe osoby dorosłe są głównie skoncentrowane w krajach o stosunkowo wysokich dochodach, podczas gdy kraje o niskich dochodach obejmują bardziej znaczący odsetek osób szczupłych. Co ciekawe, śmiertelność z powodu zakażeń koronawirusem 2 (SARS-CoV-2) jest zwykle wyższa w krajach o wyższym poziomie zamożności. Otyłość może prowadzić do kilku przewlekłych stanów chorobowych, które mogą prowadzić do śmierci z powodu COVID-19. Ponadto otyłość może zwiększyć czas trwania i objętość wydalania SARS-CoV-2, co może przyczynić się do większej zdolności przenoszenia wirusa na inne osoby. W poprzednich badaniach odnotowano gorsze wyniki COVID-19 i prawdopodobieństwo przeżycia wśród osób z nadwagą zakażonych SARS-CoV-2. Większość badań oceniających związek między otyłością a śmiertelnością z powodu COVID-19 przeprowadzono na poziomie indywidualnym. W związku z tym są one obarczone większym szumem i niejednolitością w zakresie metodyki badań, projektu, wielkości próby i interwencji. Dane na poziomie międzynarodowym dotyczące związku między zgonami związanymi z zakażeniem SARS-CoV-2 a otyłością są ograniczone. W niniejszym badaniu badacze analizują otyłość jako czynnik warunkujący różnice w poziomie umieralności z powodu zakażeń SARS-CoV-2 w poszczególnych krajach. Dane dotyczące śmiertelności związanej z COVID-19 zostały dostarczone przez Europejskie Centra Kontroli i Prewencji Chorób (ECDC). Dla porównania, dane dotyczące odsetka otyłych dorosłych zostały pobrane z bazy danych Global Health Observatory (GHO) Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). Osoby z wartościami wskaźnika masy ciała (BMI) przekraczającymi 30,0 kg/m2 uznano za otyłe, natomiast osoby z wartościami BMI pomiędzy 25,0 kg/m2 a 29,9 kg/m2 za osoby z nadwagą. Dane dotyczące parametrów populacji, w tym odsetek osób starszych w wieku powyżej 65 lat, mediana wieku uczestników oraz odsetek kobiet, zostały pobrane z szacunków populacji opublikowanych przez United Nations Population Division. Dane dotyczące dochodu na poziomie krajowym, które zostały skategoryzowane jako niskie, niższe-średnie, wyższe-średnie i wysokie, zostały określone na podstawie szacunków dochodu narodowego brutto (DNB) na mieszkańca w 2019 roku, które zostały określone za pomocą techniki klasyfikacji Atlas Banku Światowego. Narody o DNB per capita wynoszącym co najmniej 12 536 USD stanowiły narody o wysokim dochodzie gospodarstw domowych, natomiast narody o DNB per capita w przedziale od 4 046 USD do 12 535 USD uznano za narody o wyższym średnim dochodzie gospodarstw domowych. Kraje o DNB per capita pomiędzy $1,036 a $4,045 były uważane za kraje o niższych średnich dochodach gospodarstw domowych, podczas gdy kraje o DNB per capita poniżej $1,035 były uważane za kraje o niskich dochodach gospodarstw domowych. Przeprowadzono modelowanie regresji wieloczynnikowej i ważonej typu wielomianowego w celu oszacowania związku między śmiertelnością COVID-19 a otyłością. Zaobserwowano istotny, pozytywny i częściowy związek między zgonami związanymi z COVID-19 a odsetkiem otyłych dorosłych zamieszkujących 142 kraje, niezależnie od mediany wieku uczestników, płci, odsetka starszych osób i populacji kobiet. Granice przedziałów ufności skupionych wokół szacunków elastyczności punktowej dla elastyczności śmiertelności związanej z COVID-19 wśród otyłych dorosłych rozciągały się między 0,70 a 2,10. Przewidywana elastyczność dla śmiertelności związanej z COVID-19 w odniesieniu do odsetka otyłych dorosłych była największa dla krajów o wysokim dochodzie. Średnio każdy punkt procentowy wzrostu odsetka otyłych dorosłych przyczynił się do dodatkowych 1,50% punktów do śmiertelności związanej z zakażeniem SARS-CoV-2 wśród osób zamieszkujących kraje zamożne. W poprzednim badaniu stwierdzono, że granice przedziałów ufności obliczone wokół przewidywanych elastyczności punktowych dotyczących odsetka dorosłych z nadwagą wahały się od 0,20 do 5,40. W obecnym badaniu odnotowano bardziej ciasno rozłożone przewidywane elastyczności punktowe, które zostały obliczone dla dorosłych osób otyłych w porównaniu z tymi zgłoszonymi dla dorosłych osób z nadwagą. Wyniki badania wykazały pozytywny związek między śmiertelnością związaną z COVID-19 a otyłością, wskazując tym samym, że skuteczne strategie i programy kontroli masy ciała mogą pomóc w poprawieniu wyników ciężkości COVID-19 i zmniejszeniu obciążenia zdrowotnego związanego z tą chorobą. Wyniki te uzupełniają literaturę naukową na temat COVID-19 i podkreślają korzyści z interwencji obniżających masę ciała w zapobieganiu śmierci z powodu zakażeń SARS-CoV-2. Jednak ważność wyników badania uzyskanych w analizie modelowania regresji między krajami może być kwestionowana, ponieważ narody mogą mieć ograniczone podobieństwa, które mogą zasługiwać na włączenie ich do analizy regresji. Ponadto, w odniesieniu do wiarygodności źródeł umożliwiających dostęp do odpowiednich informacji, wyniki badania należy interpretować ostrożnie, ponieważ wiarygodność i jakość informacji na temat zakażeń SARS-CoV-2 może być wrażliwa na dokładność dokumentacji, która może być różna w różnych krajach.

W najnowszym artykule opublikowanym w czasopiśmie PNAS, naukowcy badają, czy koronawirus 2 (SARS-CoV-2) i jego warianty niepokojące (VOCs), zwłaszcza Omicron, ewoluowały w celu uniknięcia odporności wywołanej przez komórki CD8+ T, podobnie jak te VOCs nabyły mutacje w obrębie białka spike (S), aby oprzeć się neutralizującym przeciwciałom (nAbs). W tym celu poszukiwali dowodów na hamowanie in vitro i in vivo upregulacji głównego kompleksu zgodności tkankowej klasy I (MHC-I) w komórkach zakażonych SARS-CoV-2. MHC-I prezentuje antygeny wirusowe do aktywacji cytotoksycznych limfocytów T (CTL) CD8+. Po aktywacji komórki te zabijają i eliminują zainfekowane wirusem komórki w całym organizmie człowieka. Kilka wirusów rozwinęło zdolność do hamowania przetwarzania MHC-I. Na przykład SARS-CoV-2 wykorzystuje swoje białko o otwartej ramce odczytu 8 (ORF8) do autofagicznej degradacji cząsteczek MHC-I i unikania nadzoru CTL. W kilku badaniach przeprowadzonych w ciągu pierwszych trzech miesięcy pandemii choroby koronawirusowej 2019 (COVID-19) odnotowano, że SARS-CoV-2 szybko ewoluował swój gen ORF8. Do tej pory pozostaje niejasne, czy ta ewolucja zwiększyła zdolność SARS-CoV-2 do wyłączenia MHC-I, a następnie uniknięcia antygenowo-swoistej pamięci CD8+ T-cell immunitetu przyznanego przez wcześniejsze zakażenie lub szczepienie COVID-19. W obecnym badaniu, badacze analizowali potencjał SARS-CoV-2 Alpha, Beta, Gamma i Delta VOCs, jak również trzy warianty zainteresowania (VOIs), w tym Epsilon B.1.427/B.1.429, i Iota/B.1.526, aby wyłączyć ścieżkę MHC-I. Do 965 sekwencji pre-Omicron i innych linii SARS-CoV-2 pobrano z różnych źródeł, takich jak baza danych Global Initiative on Sharing All Influenza Data (GISAID). Wykonano wyrównanie sekwencji aminokwasów ORF8, aby zidentyfikować wszelkie nonsynonimowe mutacje w wariantach SARS-CoV-2, które spowodowały różną regulację MHC-I. Siedem mutacji SARS-CoV-2 w otoczce (E), błonie (M) i ORF8 zostało wygenerowanych przy użyciu standardowej metody mutagenezy opartej na łańcuchowej reakcji polimerazy (PCR). Te mutanty były używane do określenia, czy mutacje specyficzne dla danego wariantu zmieniały zdolność MHC-I do downregulacji białka ORF8 SARS-CoV-2. Komórki Calu-3 i HEK293T wykorzystano do oceny wpływu infekcji SARS-CoV-2 na ekspresję MHC-I dwa dni po zakażeniu. W badaniach in vivo samce myszy C57BL6 zostały zakażone donosowo 1 × 105 jednostek tworzących płytki (PFU) SARS-CoV-2 lub wirusem grypy A/Puerto Rico/8/34. Przodkujący szczep SARS-CoV-2 energicznie tłumił powierzchniową ekspresję MHC-I, podczas gdy podwarianty Omicron ewoluowały tylko do pewnego stopnia w kierunku modulacji ścieżki MHC-I. Podczas gdy wszystkie warianty SARS-CoV-2 mają potencjał do tłumienia ekspresji MHC-I, podwarianty Omicron były związane z najwyższą zdolnością do tłumienia powierzchniowej ekspresji MHC-I z powodu mutacji T9I w ich białku E. Osiem mutacji nonsynonimicznych i dwie delecje z 16 wariantów SARS-CoV-2 były powiązane z regulacją MHC-I w ORF8. Ponadto stwierdzono, że przedwczesny kodon stopu w pozycji Q27 podwariantu Omicron B.1.1.7 obcina długość ORF8 i prawdopodobnie zmienia jego funkcjonalność. Żadna z tych mutacji lub delecji nie była zachowana wśród linii wirusowych, co sugeruje, że te mutacje specyficzne dla wariantu zostały nabyte niezależnie podczas ewolucji SARS-CoV-2. W komórkach zakażonych SARS-CoV-2, upregulacja MHC-I była całkowicie wyłączona, co wskazuje, że białka wirusowe SARS-CoV-2 silnie hamowały upregulację MHC-I w komórce. Natomiast zakażenie wirusem grypy znacznie zwiększyło ekspresję MHC-I w warunkach in vitro. SARS-CoV-2 wykorzystuje wiele strategii do hamowania ekspresji MHC-I. Ponadto stwierdzono, że obniżenie ekspresji MHC-I przez SARS-CoV-2 upośledza rozpoznawanie zakażonych komórek przez CTL w celu ich zabicia oraz priming komórek T CD8+. Co ciekawe, szczep przodków SARS-CoV-2 był w pełni przystosowany do ucieczki przed odpornością wywołaną przez komórki T CD8+. Tak więc, szczep ten nie znajdował się pod presją ewolucyjną, aby zoptymalizować regulację ekspresji MHC-I, podczas gdy znajdował się pod większą presją, aby ewoluować i unikać odporności wywołanej nAb lub interferonem typu I. Unikanie MHC-I przez SARS-CoV-2 pozostaje ważną strategią wirusową do zwalczania odporności gospodarza i zapewnia ważny wgląd w patogenezę i ewolucję SARS-CoV-2. Odkrycia te mogą pomóc w przewidywaniu wyzwań w odkrywaniu terapii opartych na komórkach CD8 T dla COVID-19. Oprócz unikania nAbs i posiadania zwiększonej zdolności do przenoszenia, co jest prawdopodobnie spowodowane ich silnie zmutowanymi białkami S, wszystkie podwarianty Omicron zoptymalizowały unikanie rozpoznawania przez komórki T. Chociaż częściowo ta cecha pozwala tym podwariantom na unikanie rozpoznawania przez komórki T. Chociaż częściowo, cecha ta pozwala tym zmutowanym szczepom na wywoływanie przełomowych infekcji i reinfekcji, nawet w populacji w dużej mierze zaszczepionej. Niemniej jednak, konsekwencje zwiększonej inhibicji MHC-I przez warianty Omicron pozostają niejasne.

Ogrodzenia betonowe to jedna z najpopularniejszych form ogrodzeń w Polsce. Beton jest trwałym i odpornym na warunki atmosferyczne materiałem, dlatego coraz więcej osób decyduje się na tego rodzaju rozwiązanie. W tym artykule przyjrzymy się temu, dlaczego ogrodzenia betonowe są tak popularne i jakie są ich zalety. Jednym z głównych powodów, dla których ogrodzenia betonowe są tak popularne, jest ich wytrzymałość. Beton jest materiałem odpornym na wiatr, deszcz, śnieg i inne niekorzystne warunki atmosferyczne. Dzięki temu, ogrodzenie betonowe może służyć przez wiele lat bez konieczności napraw i wymiany. Kolejną zaletą ogrodzeń betonowych jest ich uniwersalność. Ogrodzenia betonowe są dostępne w różnych wzorach i kolorach, dzięki czemu łatwo dopasować je do stylu budynku oraz otoczenia. Mogą być one również pomalowane farbami, co pozwala na jeszcze większą personalizację i dostosowanie ogrodzenia do indywidualnych potrzeb.Ogrodzenia betonowe zachodniopomorskie

Fotografia ślubna to jedna z najważniejszych pamiątek z dnia ślubu. To właśnie dzięki niej młoda para może powrócić do tych wyjątkowych chwil i emocji związanych z ich weselem. W Szczecinie, jak i w całej Polsce, rośnie zainteresowanie profesjonalnymi usługami fotografów ślubnych. W tym artykule przyjrzymy się temu, dlaczego warto skorzystać z usług fotografii ślubnej w Szczecinie. Profesjonalna fotografia ślubna to przede wszystkim gwarancja wysokiej jakości zdjęć. Fotograf ślubny, posiadający odpowiednie umiejętności i doświadczenie, jest w stanie uchwycić te niepowtarzalne momenty, które będą warte zapamiętania na całe życie. W Szczecinie działa wiele firm oferujących usługi fotografii ślubnej, dlatego łatwo znaleźć odpowiedniego fotografa dla siebie. Fotograf Ślubny Szczecin Ostatnim, ale nie mniej ważnym argumentem za skorzystaniem z usług fotografa ślubnego w Szczecinie jest fakt, że profesjonalny fotograf będzie w stanie Fotograf Ślubny

Zdrowie psychiczne to stan dobrego samopoczucia emocjonalnego, psychicznego i społecznego. To zdolność do radzenia sobie z życiem codziennym, podejmowania decyzji, tworzenia relacji z innymi ludźmi i przystosowywania się do zmieniających się warunków życiowych. W dzisiejszych czasach coraz więcej ludzi zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, jak ważne jest zdrowie psychiczne i jak wiele może mieć wpływu na ich życie. Zdrowie psychiczne jest równie ważne jak zdrowie fizyczne. Zdrowy styl życia, taki jak zdrowa dieta i regularna aktywność fizyczna, może pomóc w utrzymaniu dobrego zdrowia psychicznego. Ważne jest również unikanie używek, takich jak alkohol i narkotyki, które mogą negatywnie wpłynąć na zdrowie psychiczne. Istnieją różne czynniki, które mogą wpłynąć na zdrowie psychiczne. Wśród nich można wymienić stres, problemy finansowe, izolację społeczną, choroby przewlekłe, traumę czy zaburzenia hormonalne. Dlatego ważne jest, aby dbać o swoje zdrowie psychiczne poprzez wypracowanie zdrowych mechanizmów radzenia sobie z trudnymi sytuacjami..Agnieszka Auguścik Psycholog Szczecin

Regularne badania okresowe są kluczowe dla utrzymania dobrego zdrowia i prewencji chorób. Bez tych badań może być trudno wykryć choroby wczesnym stadium, co prowadzi do poważniejszych konsekwencji zdrowotnych i większych kosztów leczenia. Badania okresowe umożliwiają wykrycie chorób zanim zaczną powodować objawy lub poważne problemy zdrowotne. Wczesna diagnoza choroby daje większe szanse na wyleczenie lub skuteczną kontrolę choroby, co z kolei zwiększa szansę na długie i zdrowe życie. Fotograf Ślubny

W najnowszym badaniu opublikowanym w czasopiśmie BMC Medicine naukowcy dokonują przeglądu interwencji mających na celu poprawę samopoczucia dzieci i młodzieży pośród pandemii choroby koronawirusowej 2019 (COVID-19). Pandemia COVID-19 doprowadziła do wczesnych przeciwności życiowych i innych stresorów, które mogły wspólnie przyczynić się do negatywnych skutków psychospołecznych. W rzeczywistości niektóre badania wskazują, że pandemia może mieć większy wpływ na dzieci i młodzież z wcześniej istniejącymi problemami zdrowia psychicznego. Badania związane z dziećmi i młodzieżą podczas pandemii COVID-19 koncentrowały się głównie na wynikach w zakresie zdrowia psychicznego i skutkach pewnych działań w zakresie zdrowia publicznego. Dlatego też potrzebne są nowe praktyki i interwencje, aby zmniejszyć długoterminowy wpływ pandemii na młodsze osoby. W obecnym badaniu określono wpływ interwencji wdrożonych podczas pandemii COVID-19 na młodszą populację poprzez przegląd systematyczny i syntezę narracyjną. Badacze zastosowali się do wytycznych Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-analyses (PRISMA) oraz Synthesis Without Meta-analyses (SWiM). W badaniu priorytetowo traktowano randomizowane badania kontrolowane (RCT) i klastrowe randomizowane badania kontrolowane (CRT), aby zapewnić najbardziej wiarygodne dowody dla rozwoju nowych interwencji. Bibliotekarz medyczny opracował i ocenił strategie wyszukiwania. Autorzy przeszukali bazy MEDLINE, Cinahl, Embase, Healthstar, Cochrane Trials Database i PsycInfo od ich powstania do 1 sierpnia 2022 roku. W przeglądzie przyjęto definicję dobrostanu określoną przez Partnership for Maternal, Newborn & Child Health, World Health Organization (WHO) oraz United Nations H6+Technical Working Group on Adolescent Health and Well-Being. W oświadczeniu podkreślono znaczenie bezpiecznych i zdrowych relacji dla umożliwienia dzieciom i młodzieży rozwoju i osiągnięcia pełnego potencjału i praw. Badania zostały włączone do analizy, jeśli dotyczyły dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 18 lat, które zostały dotknięte społeczno-emocjonalnie przez pandemię COVID-19 i interwencję mającą na celu poprawę ich samopoczucia w co najmniej jednej z pięciu domen samopoczucia. Kwalifikowały się również wyniki samoopisowe i proksemiczne. Po wyeliminowaniu duplikatów uzyskano 5 449 rekordów, z których 39 poddano pełnemu przeglądowi. Przeanalizowano 19 badań dotyczących interwencji w zakresie dobrostanu dzieci i młodzieży. W pierwszym roku pandemii COVID-19 w kwalifikujących się badaniach wzięło udział 7 492 dzieci i młodzieży wraz z 954 rodzicami. Badania składały się z 15 RCT na poziomie osób i czterech CRT. W czterech badaniach zastosowano interwencje, które zostały zwalidowane w poprzednich badaniach. Dzieci i młodzież uczestniczyły w ocenie potrzeb, a także w opracowaniu i udoskonaleniu interwencji w jednym badaniu. Spośród 19 interwencji pięć było prowadzonych samodzielnie, a 13 przez wyszkolonego specjalistę. W żadnym z badań nie odnotowano interwencji farmakologicznych. Wyniki badań wskazują na różne pozytywne efekty, takie jak spowolnienie postępu krótkowzroczności, poprawa jakości snu, zmniejszenie lęku, depresji i uzależnienia od Internetu, zwiększenie satysfakcji z życia, poprawa uczenia się, zwiększenie równowagi, poprawa nastroju, poprawa siły mięśniowej, sprawności i elastyczności, zwiększenie aktywności, poprawa antropometrii, zmniejszenie samotności i depresji, poprawa samopoczucia oraz zwiększenie dochodów. W sześciu analizowanych badaniach odnotowano różne pozytywne efekty, takie jak wzrost dobrego samopoczucia, pozytywnego afektu i życzliwości, a także spadek negatywnego afektu, beznadziejności i nieuwagi. Ponadto odnotowano wzrost satysfakcji wśród uczestników. W badaniach stwierdzono również, że dzięki lepszemu snu poprawiła się nauka, poprawiło się samopoczucie, wzrosły pozytywne emocje i zmniejszył się stres. Stwierdzono, że interwencje synchroniczne poprawiają samopoczucie dzieci i młodzieży, szczególnie w odniesieniu do ich zdrowia psychicznego i fizycznego. Badacze uważają, że ważne jest stosowanie ukierunkowanych podejść, by dotrzeć do dzieci i młodzieży, które są bardziej zagrożone negatywnymi skutkami dobrego samopoczucia. Wyniki badania sugerują, że interwencje mające na celu poprawę dobrostanu młodzieży powinny być oparte na dowodach, kierować się danymi i odpowiadać na indywidualne potrzeby. Aby to osiągnąć, potrzebny jest lepszy dostęp do wysokiej jakości ustaleń w różnych sektorach. Zmiany systemowe, które stawiają na pierwszym miejscu podstawowe prawa dziecka, są kluczowe dla trwałej poprawy dobrostanu wszystkich dzieci i młodzieży, pomimo konieczności i pozornej prostoty zajmowania się indywidualnymi problemami.